Herfststemming

Aan de overkant van ons thuis staat een boom die nu in herfsttooi is. Als stadsmens weet ik bitter weinig van bomen. Het is een boom met een mooi, dik bladerdak. Een boom die geen eikels, kastanjes of beukennootjes laat vallen in het gras rondom zijn stam of op de smalle asfaltbaan die ons van elkaar scheidt. Dagelijks zie ik hem. Schommelend in de leunstoel waarin ik, meer uren dan mij lief is, doorbreng.
Verleden winter zag ik zag het staketsel van zijn naakte takken donker afsteken tegen de grauwe met witte wolken gevulde lucht. In het voorjaar bewonderde ik zijn nieuw groen kleeden zag ik hoe ijverige nestbouwers in dat kleed een veilige woonplaats in elkaar knutselden. Waaruit op een mooie dag jong leven naar buiten buitelde. Tijdens de zomer stond hij zo maar mooi te zijn en gaf beschutting aan mens en dier tegen de te heftige zonnestralen.

Nu, in de herfststormen zie ik zijn bladeren, zwiepend in de wind. In felle regenbuien zich hardnekkig vast klemmend aan hun tak. Hoe ze over en onder elkaar tuimelen, maar zich niet gewonnen geven. Nog even prijkt de boom in een prachtig kleurenpalet. Voor wie doet hij dat eigenlijk? Voor wie maakt hij zich zo mooi? Ik hoop ook een beetje voor mij. 

In de rode bladeren zie ik de hartstocht die ik voelde tijdens mijn volwassen leven. Een verwarrend, maar uiteindelijk verwarmend gevoel.

In de gele bladeren zie ik de vreugde van de mijn jeugd; tikkertje spelen, stoeien, ravotten, kikkervisjes vangen en de jongens klop geven omdat ze  kikkers aan het opblazen waren. 

In het goud zie ik de liefde voor het leven, met al zijn ups en downs.

Dankbaarheid en weemoed wisselen elkaar af zoals de zon zijn nu milde warmte op de boom legt, of zich achter een dik wolkenpak verschuilt.

Over enkele dagen zal ik opnieuw naar het naakte takkenspel  kunnen kijken, schommelend in mijn vertrouwde stoel. Hoopvol wachtend op de nieuwe lente.

En zo is het goed.