Verlangend kijk ik naar de volgende bocht. Zou daar het hoogste punt van de holle weg liggen? Overhellende bomen en struikgewas benemen me het uitzicht. De blik op oneindig en doorgaan dus. Mijn wandelschoenen zorgen in elk geval voor goede grip, de stenen van de weg liggen vaak los.

Eindelijk kan ik bijkomen op een plateau. Het uitzicht over het groene heuvelland is magnifiek. Bronsgroene, gele en roodbruine bomen in rijen tussen graslanden en akkers. Een enkele witte boerderij. Vlakbij een roofvogel op een paaltje. 
Ik neem een diepe snuif frisse herfstlucht en sluit mijn ogen. De stilte absorbeert elk geluid. Als ik mijn ogen opendoe, kijk ik omhoog. Daar ontwaar ik op grote hoogte een vliegtuig in uitgestrekt blauw.

Ik loop verder en zie kastanjes op het pad. Automatisch buk ik en bewonder hun glanzend bruine vel. Ik raap er een paar op. In gedachten ga ik veertig jaar terug. Elke herfst vaste prik: kastanjes zoeken. Meegebrachte tassen werden gretig gevuld. Thuis waren de kastanjes snel dof, maar dat maakte de pret niet minder. Ik neem een slok water en loop verder.

Het pad gaat langzaam naar beneden, richting de weilanden aan weerszijden van de beek de Gulp. Koeien grazen loom, enkele paarden staren voor zich uit bij een hek en wapperen met hun staart. Ik ga door een aantal ‘stegelkes’, kleine draaihekken tussen verschillende weides. Ik hou mijn oren dicht, want het snerpende geluid als ik erdoor ga, geeft me kippenvel.

Ik merk dat ik aan de voorkant van mijn onderbenen ook spieren heb, au! Gelukkig daalt het smalle paadje door de weilanden niet verder. Ik zie de eerste huizen van het dorp al.

Als ik uitpuf bij een restaurant pak ik mijn mobieltje.
Zestienduizend stappen, twaalf kilometer.
De koffie met kruisbessenvlaai heb ik verdiend.