Een zacht gejank trekt mijn aandacht. Twee vragende oogjes kijken me bij de voordeur hoopvol aan.
‘Sorry, Bram, je moet nog even wachten.’
Een luider gepiep is het antwoord; hoge nood. Zucht. ‘Vooruit, dan maar.’

Zodra we in het bos zijn, verdwijnen de geluiden van het verkeer naar de achtergrond en nemen de vogels het over. De zon is nog heerlijk warm en het voelt alsof alle dingen die ik nog moet doen, smelten in mijn hoofd. Bram heeft een dikke stok gevonden van drie keer zijn lengte; de Deense-dog-instelling van een dwergteckel.

In de verte nadert een persoon. Dichterbij herken ik mijn nieuwe buurman. Van andere buren hoorde ik dat hij onbenaderbaar is. Lomp in zijn uitspraken en allesbehalve vriendelijk. Tot dusver niet bepaald uitnodigend om kennis met hem te maken, maar ik kan hem nu niet meer ontwijken. Het bospad is smal en net doen alsof ik hem niet zie, is geen optie. Al helemaal niet nu Bram hem kwispelend tegemoet loopt.
‘Hier!’

De man staat stil. ‘Sorry, had u het tegen mij?’
Ik houd mijn gezicht in de plooi. ‘Nee, dan zou ik er “alstublieft” achter gezegd hebben.’
De man grinnikt.
Ik steek mijn hand uit. ‘Fief, buurvrouw van twee huizen verder.’
‘Ah, de dwangneuroot, is het niet?’ Hij schudt mijn hand.
Mijn mond zakt open. ‘Pardon?’
‘Je schijnt de controlefreak van de omgeving te zijn.’
Ik sta perplex. Zeggen ze dat echt over mij?
‘Aangenaam, Adriaan, de hork van nummer 22. Je hebt vast over me gehoord.’
‘Inderdaad: vrouwenhater, lomperik, maar “hork” klinkt ook wel.’
Hij hurkt om Bram achter zijn oren te krabbelen. Vanuit die positie kijkt hij omhoog. ‘Misschien moeten we achter een kopje koffie eens nagaan of onze reputaties wel kloppen.’
‘Dat lijkt me een goed plan. Er gaat niets boven een gedegen kennismaking.’