Jeroen Brouwers, hoor ik verklaren in een interview over zijn recentste werk: “Ik heb vier jaar met de hand aan het boek geschreven. Ik werd snel moe en zette per dag maar tien tot vijftien regels op papier.”

Ik zit in een strandstoel op een droomeiland naast Pablo, een schilder die het op zijn klapstoeltje voor zijn ezel over de perfecte lichtinval heeft voor zijn marine. Een haast volgeschreven schrift ligt open in mijn schoot.
Wij zijn beiden uitgenodigd op de vernissage van een gezamenlijke vriend en ontmoetten elkaar voor het eerst bij diens verwelkoming in de hotellobby. Bij pot en pint in de aangrenzende pub stelt Pablo mij even later voor om met hem de namiddag door te brengen in de duinen.
“Wat schrijf je momenteel?”
“Ik werk aan een geromantiseerde biografie van Eleonore Hulstrop, beeldhouwster, steenrijk, haar werken staan in de grootste musea over de hele wereld.”
“Sorry, ik heb nog nooit van haar gehoord.”
“Hoeft ook niet. Binnenkort kan je alles over haar lezen in mijn werk.”
Ik zwijg in alle talen dat het mijn eerste boek ooit is en ik niet eens weet of ik er een uitgever voor zal vinden.
Op het duinpad nadert een vrouw van middelbare leeftijd. Ze draagt een wijde rok met bloemenprint en een modieuze Seeberger zonnehoed met brede randen.
“Tania”, roept Pablo. “Ben je gekomen, wat heerlijk.” Hij springt recht en geeft haar een handkus.
“Pablo, altijd even galant.”
Ik ben ook recht gesprongen, mijn schrift is in het zand gevallen. Pablo stelt mij voor aan de dame.
“Maak kennis met Tania Buchmeister, uitgeefster van Harold’s, als auteur je zeker niet onbekend?”
Ik duizel, hoor weer de stem van Brouwers en die van mijn dochter die naast mij zit. Ze vraagt:  “Was jij nu echt in slaap gevallen, pa?”