In het midden van het grote, lege podium staat een antieke kast. De deuren springen open en John springt eruit. Hij stampt op harige voeten met bruine kromme nagels in het ritme van de drums. Een spot volgt zijn voeten. De immense nagels glimmen en schuren bij elke pas op de parketvloer. Hij bereikt de rand van het podium en stopt het stampen. Trommels roffelen. De witte spot glijdt langs zwarte harige benen, over een harige buik, langs een imposante harige borstkas en landt op een grijnzend harig smoelwerk. De drums doven en junglevogels briesen onrust. John brult alsof hij een gorilla is.

De zaal houdt de adem in. De muziek voorspelde dramatiek, als toeschouwer weet je dat dit een kantelmoment is, dat alles nu op zijn plaats valt. Of net niet, dat chaos uitbarst en de opgebouwde verwachtingen ontploffen. De anticipatie van het onthullen van wat ongeweten is.

Ik staar naar Johns gorillamasker. Plukken zwart haar krullen willekeurig in bosjes op de kaken, alsof de maskermaker daardoor meer realisme kon emuleren. ‘Een plukje hier, een protje daar, perfect symmetrisch is niet geloofwaardig.’ Te gekunsteld. En die neus! Een zwarte boxerneus alsof Mohammed Ali er jaren zijn linkse op oefende, praalt boven zwarte lippen met bruingele tanden. De muil opengesperd. Twee openingen rond de ogen verraden dat Johns blauwe kijkers geen deel vormen van wat een bloeddorstige gorilla moet lijken.

‘Een gorilla die uit de kast komt?’ vroeg ik, niet wetend of John dit meende. John schuwde de flauwe grapjes niet. Zo overtuigde hij me ooit dat hij een toneelstuk schreef over een boterbloem die zich paardenbloem voelde. De paardenbloemen verzetten zich en beraamden een aanslag als de tuinier aan boterbloempjes wensen zou voldoen. Ik aarzelde. Hij overtuigde me van de geniale vondst. Ik nam de telefoon, pitchte het idee bij Jos van Toneelhuis Abstract. John gierde met rivieren pleziertranen uit zijn blauwe ogen, hij roffelde op zijn dijen en lachte me weken uit. Met mij geen twee keer! Hij gooide het gorilla-idee zelf naar Jos. Die vond het goed. De wereld kan niet gekker.

John blijft brullen.

Paukenslagen. 

‘In een apenpak minutenlang brullen?’ vroeg ik. John streelde mijn buik zoals hij altijd deed. In zijn blauwe ogen fietsten witte bolletjes cirkeltjes als wielrenners op een indoorpiste. De spiegel boven het bed toonde hoe hij trappelde met zijn vingers naar mijn onderbroek.

‘Zo voel ik me,’ zei hij en trommelde harder op de bult in mijn broek. ‘Paukenslagen. Harde paukenslagen.’ Ik rechtte mijn hoofd en keek naar Johns geschoren borstkas, geschoren kin en geen haartje onder de neus. Zelfs zijn hoofd scheerde hij kaal. 

‘Jij? Een gorilla?’ Ik lachte, hij kriebelde me en ik lachte luider. Speels als een meisje.

De paukenslagen timmeren oorverdovend luid. Ze overstemmen Johns gebrul. Ik weet dat dit het moment wordt. Het summum van verwachting. Zo meteen stopt het gedreun, staakt John zijn schreeuw en gaat zijn masker af. De haren op zijn kop trillen alsof een vijf beaufort storm over het podium raast. Hij sluit zijn blauwe ogen en gooit zijn laatste kreet eruit.

Alles is stil. De zaal geurt naar zweet. Het grote licht gaat aan. Iedereen heeft zijn blik op John gericht.

John laat zijn klauwenhanden zakken en sjort zijn broek naar beneden.

Zijn kaalgeschoren zaakje flabbert boven witte benen.

De zaal blijft stil. De boterbloemtattoo op zijn linkerdij fladdert in zijn witheid.

Ik hoor hoe er een gierende schaterlach uit mijn mond ontsnapt. Ik sta recht en een spot knalt op het paardenmasker dat ik tijdens Johns broekafdaling opzette.

‘Die wil een paardenbloem zijn,’ roep ik en wijs naar Johns geslacht.