#416 Amélie

‘Pap, zou ze dit leuk vinden? Of nee, wacht!’

Sanne is een gevoelig en sociaal meisje, altijd al geweest. Ze zal nooit vergeten een cadeautje te regelen als er iemand jarig is. Als klein kind al kon ze daar dagenlang druk mee zijn. Als ze iets verzonnen had dan kwam er al snel weer een nieuw idee in haar op. Ze geniet van de verraste blik van de jarige, als die het geschenkje heeft uitgepakt.
Gevoelige mensen kunnen doorgaans slecht tegen onrecht. Daarom is ze sinds haar tiende vegetariër. Vlees eten, dat is zielig voor de dieren. Helemaal consequent is ze daar ook weer niet in. Muggen op haar kamer jaagt ze net zo lang na totdat ze resteren als een roodbruin vlekje op de muur. Een muizeninvasie te lijf gaan met van die ouderwetse klemmen vindt ze dan wel weer barbaars, al is het een lastige afweging of langzaam sterven door gif een betere optie is. En néé, ik ga geen muizen levend vangen om ze in een weiland weer los te laten. Het duurde even voordat ze zich hierbij neergelegd had.
Haar gevoeligheid toont zich vooral als ze muziek maakt. Toen ze zeven jaar was ging ik met haar naar een oriëntatiedag van de lokale muziekschool. Sindsdien ben ik ervan overtuigd dat een muziekinstrument een bespeler kiest en niet andersom. De harp sprong in haar armen en sindsdien zijn zij maatjes voor het leven. Later leerde ze piano spelen en nu wisselt ze het af; een stukje harp, dan piano en weer terug.
 

Op deze zaterdagmiddag dwalen we met haar en zus Merel door een grote kringloopwinkel. We hebben geen doel voor ogen, gewoon lekker rondneuzen. Misschien vindt ze er een cadeautje voor een vriendin die binnenkort jarig is. Ineens stokt haar ademhaling en grijpt ze mijn arm.
‘Pap, kijk eens, wat een mooie piano!’ roept ze verrukt. Inderdaad, de piano die ze aanwijst is een schoonheid, die zo te zien al een lang en mooi leven achter de rug heeft. Ik moet denken aan instrumenten die hun bespeler kiezen en word een beetje ongerust.
‘Ja mooi,’ beaam ik, ‘maar we hebben al een piano hè.’
Ze fronst, zet haar armen in haar zij en kijkt mij met schuin hoofd aan. ‘Ja, een eléktrische,’ zei ze snuivend.
‘Kopen doen we hem niet,’ zeg ik. Je kunt maar beter duidelijk zijn. ‘Maar het is wel leuk om te horen hoe hij klinkt.’
Sanne neemt plaats op de versleten pianokruk, voorzichtig veegt ze met haar vingers over de verweerde toetsen. Haar ogen glanzen. ‘Misschien is hij al lang niet meer gestemd,’ zegt ze.
‘Daar kom je snel genoeg achter.’
Aarzelend begint ze te spelen. De piano klinkt geweldig. Ze speelt, eerst rustig, dan sneller. Haar rug kromt zich, haar lange, paars geverfde haren hangen als gordijnen aan weerszijden van haar gezicht. Ik herken het stuk dat ze speelt. Het komt uit de film Amélie. Ik zie haar concentratie, ze speelt het stuk uit haar hoofd. Elke noot die ze speelt komt diep bij mij binnen. Ik kan het niet helpen, de tranen lopen over mijn wangen. Sanne heeft het niet in de gaten, ze is één met de piano.
Merel heeft mijn arm vastgepakt en leunt tegen mij aan.‘Mooi hè, pap,’ fluistert ze tegen mij. Ik knik.
We zijn niet alleen. De pianoklanken doen de hele winkel stilvallen. Overal vandaan komen nieuwsgierige bezoekers aanlopen. Ademloos kijken ze naar dat jonge meisje met het paarse haar, die in een liefdevolle dans met de oude piano verwikkeld is. Als ze klaar is, klatert het applaus. Ik ben niet de enige die de ogen droogwrijft.
Sanne kijkt verlegen om haar heen, haar handen gevouwen in haar schoot. ‘Zo goed was dat nou ook weer niet,’ zegt ze zachtjes. Ik kniel naast haar, leg mijn handen op haar armen en kijk in haar ogen.
‘Lieverd, het was prachtig.’
Als we weggaan pakt een verkoopster mij bij mijn arm. ‘Meneer, dat was zo mooi. U heeft een bijzondere dochter.’
Ik glimlach. ‘Dat weet ik,’ zeg ik. ‘Twee zelfs.’