Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#416 Amélie

 

‘Pap, zou ze dit leuk vinden? Of nee, wacht!’

Sanne is een gevoelig en sociaal meisje, altijd al geweest. Ze zal nooit vergeten een cadeautje te regelen als er iemand jarig is. Als klein kind al kon ze daar dagenlang druk mee zijn. Als ze iets verzonnen had dan kwam er al snel weer een nieuw idee in haar op. Ze geniet van de verraste blik van de jarige, als die het geschenkje heeft uitgepakt.
Gevoelige mensen kunnen doorgaans slecht tegen onrecht. Daarom is ze sinds haar tiende vegetariër. Vlees eten, dat is zielig voor de dieren. Helemaal consequent is ze daar ook weer niet in. Muggen op haar kamer jaagt ze net zo lang na totdat ze resteren als een roodbruin vlekje op de muur. Een muizeninvasie te lijf gaan met van die ouderwetse klemmen vindt ze dan wel weer barbaars, al is het een lastige afweging of langzaam sterven door gif een betere optie is. En néé, ik ga geen muizen levend vangen om ze in een weiland weer los te laten. Het duurde even voordat ze zich hierbij neergelegd had.
Haar gevoeligheid toont zich vooral als ze muziek maakt. Toen ze zeven jaar was ging ik met haar naar een oriëntatiedag van de lokale muziekschool. Sindsdien ben ik ervan overtuigd dat een muziekinstrument een bespeler kiest en niet andersom. De harp sprong in haar armen en sindsdien zijn zij maatjes voor het leven. Later leerde ze piano spelen en nu wisselt ze het af; een stukje harp, dan piano en weer terug.
 

Op deze zaterdagmiddag dwalen we met haar en zus Merel door een grote kringloopwinkel. We hebben geen doel voor ogen, gewoon lekker rondneuzen. Misschien vindt ze er een cadeautje voor een vriendin die binnenkort jarig is. Ineens stokt haar ademhaling en grijpt ze mijn arm.
‘Pap, kijk eens, wat een mooie piano!’ roept ze verrukt. Inderdaad, de piano die ze aanwijst is een schoonheid, die zo te zien al een lang en mooi leven achter de rug heeft. Ik moet denken aan instrumenten die hun bespeler kiezen en word een beetje ongerust.
‘Ja mooi,’ beaam ik, ‘maar we hebben al een piano hè.’
Ze fronst, zet haar armen in haar zij en kijkt mij met schuin hoofd aan. ‘Ja, een eléktrische,’ zei ze snuivend.
‘Kopen doen we hem niet,’ zeg ik. Je kunt maar beter duidelijk zijn. ‘Maar het is wel leuk om te horen hoe hij klinkt.’
Sanne neemt plaats op de versleten pianokruk, voorzichtig veegt ze met haar vingers over de verweerde toetsen. Haar ogen glanzen. ‘Misschien is hij al lang niet meer gestemd,’ zegt ze.
‘Daar kom je snel genoeg achter.’
Aarzelend begint ze te spelen. De piano klinkt geweldig. Ze speelt, eerst rustig, dan sneller. Haar rug kromt zich, haar lange, paars geverfde haren hangen als gordijnen aan weerszijden van haar gezicht. Ik herken het stuk dat ze speelt. Het komt uit de film Amélie. Ik zie haar concentratie, ze speelt het stuk uit haar hoofd. Elke noot die ze speelt komt diep bij mij binnen. Ik kan het niet helpen, de tranen lopen over mijn wangen. Sanne heeft het niet in de gaten, ze is één met de piano.
Merel heeft mijn arm vastgepakt en leunt tegen mij aan.
‘Mooi hè, pap,’ fluistert ze tegen mij. Ik knik.
We zijn niet alleen. De pianoklanken doen de hele winkel stilvallen. Overal vandaan komen nieuwsgierige bezoekers aanlopen. Ademloos kijken ze naar dat jonge meisje met het paarse haar, die in een liefdevolle dans met de oude piano verwikkeld is. Als ze klaar is, klatert het applaus. Ik ben niet de enige die de ogen droogwrijft.
Sanne kijkt verlegen om haar heen, haar handen gevouwen in haar schoot. ‘Zo goed was dat nou ook weer niet,’ zegt ze zachtjes. Ik kniel naast haar, leg mijn handen op haar armen en kijk in haar ogen.
‘Lieverd, het was prachtig.’
Als we weggaan pakt een verkoopster mij bij mijn arm. ‘Meneer, dat was zo mooi. U heeft een bijzondere dochter.’
Ik glimlach. ‘Dat weet ik,’ zeg ik. ‘Twee zelfs.’

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

MmP, de pianomuziek uit 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain' en van 'The Piano' zijn topstukken die vele amateurspelers na veel zwoegen in de vingers hebben gekregen en waarmee ze ontzettend veel toehoorders terecht hebben kunnen beroeren.  Komt het talent van Merel mogelijk later aan bod? GG

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi ManMetPen,

ik vind met name het tweede gedeelte mooi en tot de verbeelding spreken. De beschrijving van haar dans met de piano en het klaterende applaus vind ik prachtig.

Het eerste gedeelte is voor mij een, te lange, inleiding. Ik denk dat het mooier is als je haar karakter in kleinere dingen laat terugkomen, zoals bijvoorbeeld de melding van het paarse haar mij doet vermoeden dat ze tegendraads en eigenwijs kan zijn. Je vermeldt in het eerste stuk dat instrumenten hun spelers kiezen, en dat komt in het tweede gedeelte terug. Voor mij zou die tweede vermelding al voldoende zijn.

Je vergist je af en toe en wisselt  tussen tt en vt.

Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dit is een liefdevol portretje van Sanne, ManMetPen. Mooie, natuurlijke dialogen in het tweede deel, en beeldend geformuleerd, met een fijn vleugje halfmagie. De toon is charmant en de personages zijn subtiel herkenbaar. Heerlijk intiem verhaal, waarin het karakter van Amélie prettig weerklinkt.

Als het verhaal niet door een plot wordt voortgedreven, hoop ik altijd wel op een psychologische ontwikkeling of vaststelling. Dit verhaal lijkt een soort coming of age, met het ontluiken van Sanne als thema, maar het lijdt denk ik onder een teveel aan concurrentie: sensitiviteit, onzekerheid, de maaiveldcultuur, sociaal zijn, onrecht, hypocrisie/de condition humaine, muzikaliteit, zustertwist en vaderschap zijn allemaal thema's die worden aangesneden. Ik ben er daardoor bijvoorbeeld niet uit of je slotzin gewoon lief is, mierzoet, cynisch en/of een open einde. Ook twijfel ik door diezelfde slotzin of het verhaal over Merel gaat of over Sanne.

Een halfopen vraag blijft of de kringlooppiano nu toch wordt aangeschaft, want die lijkt beantwoord: tijd voor een echte piano, papa. Ze heeft anderzijds niets te klagen als ze ook al een harp heeft, want dat zijn peperdure krengen.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor de mooie woorden!

Het eerste gedeelte is voor mij een, te lange, inleiding.

Dat kan ik mij voorstellen. Het stuk is een hoofdstuk uit het manuscript, waar ik binnenkort de boer mee opga. Sanne wordt met dit stuk geïntroduceerd, daarom is het wat uitgebreider dan noodzakelijk voor een kort verhaal.

Komt het talent van Merel mogelijk later aan bod?

Verderop in het manuscript komt zus Merel uitgebreid in beeld. In dit stuk figureert ze, om de aandacht niet af te leiden van Sanne maar wel alvast het zusterschap te benoemen.

Je vergist je af en toe en wisselt  tussen tt en vt.

Die indruk snap ik. Het is geen vergissing.

Dit is een liefdevol portretje van Sanne, ManMetPen.

Dit is wat ik inderdaad hoop dat het is!

het lijdt denk ik onder een teveel aan concurrentie

Je hebt helemaal gelijk, net als SchrijfDeb. Het doel van dit stuk is, zoals gezegd, een andere dan een op zichzelf staand verhaaltje. Maar dat konden jullie niet weten, dus ik trek het boetekleed aan.

Ik ben er daardoor bijvoorbeeld niet uit of je slotzin gewoon lief is, mierzoet, cynisch en/of een open einde.

Het eerste én het laatste. De twee meiden gaan nog het nodige te verstouwen krijgen. Maar vooral het eerste.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ze fronst, zet haar armen in haar zij en kijkt mij met schuin hoofd aan. ‘Ja, een eléktrische,’ zei ze snuivend.
Dat laatste moet toch ‘zegt ze’ zijn?

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Weetje: enkele dagen geleden stond in de krant dat de muziek uit 'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain' het meest gespeelde stukje is dat op piano's uitgevoerd wordt die op openbare plaatsen zijn opgesteld.