Schmetterling, ik ben er stil van. Heel mooi geschreven. Het leest alsof het autobiografisch is. 

Een paar kleine zeurtjes:

Doofstomme mensen ---> Ik heb jarenlang op een instituut voor doven gewerkt. De term doofstom is ver uit de tijd. Tegenwoordig spreek van doven en slechthorenden.

terug gaat --> teruggaat 

Zoals het in die tijd gebruikelijk was ging hij al op jonge leeftijd aan het werk in een nabijgelegen fabriek. Door zijn engagement in een jongerenbeweging, leert hij een aardig meisje kennen.  ---> de komma achter jongerenbeweging mag weg en in de eerste zing achter "was" gezet worden.

Hoi Schmetterling,

ik vind je verhaal prettig leesbaar, maar inderdaad tijdens het eerste stuk zat ik wel te wachten; wanneer begint het verhaal nu? Ik kreeg het gevoel een, weliswaar prettig geschreven, wikipedia-stuk te lezen. Het tweede stuk had je naar mijn mening gerust kunnen schrijven zonder die lange inleiding. 
En inderdaad, de keuze voor doofstommen zou ik niet gemaakt hebben.

In het tweede stuk ga je in het volgende stuk van verleden tijd naar tegenwoordige tijd, dat klopt volgens mij niet?
"Op school volgde hij een opleiding van monteur. Zoals het in die tijd gebruikelijk was ging hij al op jonge leeftijd aan het werk in een nabijgelegen fabriek. Door zijn engagement in een jongerenbeweging, leert hij een aardig meisje kennen."

Schmetterling,

Je verhaal is een prachtige basis voor een familiesaga. Ik zie de film zo voor me. Schetsmatig, maar dat is haast onvermijdelijk als je zoveel vertelde tijd wilt samenballen in nog geen 350 woorden. Het verhaal verdient meer tekst. De piano is een mooie rode draad. Kennelijk is het lastig een verhaal te schrijven dat én een verhaal is, én over applaus gaat: jij hebt ervoor gekozen die twee onderdelen te splitsen. Je verliest vermoedelijk weinig als je het eerste deel weglaat: de 'brainstorm' bevat een paar verrassende elementen, maar het verhaal is vele malen sterker, in elk geval potentieel. De toon van je bruggetje ('oké, omdat jullie zo aandringen vertel ik nog een verhaal') ondermijnt je bijdrage vooral.

Ik kan nu gaan beginnen over show en tell, maar op de een of andere manier past de schwung van je verhaal wel bij het tempo. En je geeft net genoeg goed getimede hints om het verhaal in de tijd te kunnen plaatsen, met een vleugje gevoel erin die het persoonlijk maakt. Ongebruikelijke semi-vaktaal zoals 'rechtopstaande piano' geeft het kleur en eigenheid.

Het verhaal kan inderdaad nog een paar taalcorrecties gebruiken, zoals 'opleiding van monteur' [tot], '...jongerenbeweging, leert...' [komma weg: dit is gewoon een variant op 'Daardoor leert hij...'], 'handen vol heeft met' [aan] en 'Hij wordt gevraagd' [Hem]. Ik vind het wel slim hoe je de werkwoordstijden gebruikt: eerst vt om een historische setting te creëren en dan tt om het genoeg sjeu te geven.

Het enige (naast die 'inleiding' en de wat schematische opzet) wat me afleidt, is het onrustige gebruik van perspectief: 

- Alinea 1: in het hoofd van de zoon
- Alinea 2: in het hoofd van de vader (of minimaal half)
- Alinea 3-4a: blik van buitenaf
- Alinea 4b: in het hoofd van de zoon
- Alinea 4c: in het hoofd van de kinderen
- Alinea 5: blik van buitenaf

Schmetterling (Sommerfugl en Mariposa vind ik ook altijd mooi),

Het begon bij mij met die leesonrust, waarna ik het perspectief ging bekijken. Ik vroeg me ook af of het wisselen een functie heeft. Voordeel is dat je zo als lezer veel dimensies van het verhaal kunt zien. Ook daarbij heb ik wel het gevoel dat meer ruimte dit verhaal meer recht doet. Er ligt een dunne grens tussen levendig en onrustig, en die is ook nog eens per lezer verschillend.

Zo lijden veel mensen tegenwoordig aan hardhorigheid, maar daarom zijn ze nog niet doof. 

Klopt, iemand die het niet horen wil, noemt met hardhorig. In jouw verhaal zeg je dat "doofstommen" met hun handen wapperen als ze applaudiseren. Dat klopt, want een dove hoort weinig tot geen geluid. In jouw tekst moet je dus spreken van doven. Iemand die nog iets kan horen, is slechthorend. Doofstom kan dus echt niet meer. 

Ik hou van geschiedenis. Voor mij kunnen niet genoeg stukjes met geschiedenis beginnen, doorgaan of mee eindigen. Of met andere wetenswaardigheden. Waarvoor mijn dank. 
En dan ook nog een onderhoudend stukje als toegift waar pijn en verloren leven wordt voelbaar gemaakt. 
Het kan vandaag niet op!
Bedankt.

Iemand die niet kan praten, is stom, maar dan praat je puur lichamelijk niet kunnen spreken. Iemand die en niet kan horen en lichamelijk niet kan praten is een zeldzaamheid, maar die zou dan doofstom genoemd kunnen worden. Maar doofstom als algemene term is niet aanvaardbaar en dat zijn ook niet degenen die je in dit verhaal bedoelt. 

Hey Schmettering,

Er zitten heel veel goede ideetjes in de inleiding. Naar mijn aanvoelen, kan je er meer mee doen als je één uitpikt en die vertelt. Dan de toegift waarin je veel vertelt met erg weinig woorden. Voor mij mocht je dat meer uitwerken zodat ik minder afstandelijk blijf als lezer. Een goed verhaal, kan je de personages meer laten 'spreken' of 'voelen'?

GG!

Goede avond Schmetterling

Het introgedeeltje stoort me langs geen kanten. Schijvn moet voor mij niet in een te strak keurslijf zitten en moet de intuïtie niet hindern. Dat eerste gedeelte past hier wel in de tekst en je verhaal.

Ik ben geen woordenteller en ik dacht dat ik had doorgegeven 600 woorden maar meer mag ook, dus ik ben er wel benieuwd naar hoe je het verhaal wat meer omvang geeft, want ik heb alles graag gelezen, maar het familieverhaal mag nog wat mer kleur krijgen.

Johanna