#416 - ik moet klappen, want de rest doet dat ook (herzien)

Ha DesireeD,

Goed gekozen setting en thema van je verhaal: de spanning tussen wel en niet willen klappen voor het leven dat is gered. Goed ook dat je deze loodzware gebeurtenis verwerkt tot een verhaal. Ik vind het een goede verhaallijn en opbouw. Mooi ook hoe je de eufemismen gebruikt, zoals 'niet meer van de beademing komen', om het doodgaan niet te benoemen, zoals dit soort dood ook in het echt eerst niet tot je doordringt. Ik besef nu voor het eerst (als je dat bedoelt) dat 'aan de beademing' feitelijk een half doodvonnis betekent.

Je zou het verhaal bijvoorbeeld nog op deze twee manieren kunnen verfraaien. Als eerste door te kijken naar de verzorging van het Nederlands (punten, komma's, hoofdletters, spelling, zulk werk). Bijvoorbeeld in de eerste alinea: 

Daar ligt hij dan. Een man van midden dertig, vader van twee kinderen, met corona. Aan alles zie je dat hij het benauwd heeft. Hij ademt met heel zijn lichaam. Hij krijgt zuurstof via een zuurstofmasker, maar dat lijkt niet meer voldoende te zijn. Er wordt besloten dat hij moet worden beademd – met het risico dat hij daar niet meer vanaf zal komen. 

Je gebruikt tegenwoordige en verleden tijd binnen een zin ook door elkaar: daarin moet je een keus maken. Hierboven heb ik gekozen voor de tegenwoordige tijd. Dat past ook bij de beginzin, waarin je de man als het ware voorstelt aan de lezer. Dan heb je ook minder last van 'Toen... toen... toen.'

Het tweede is dat de 'ernst' van de situatie i.m.o. soms te luchtig wordt gebracht. Dat kan heel mooi zijn: 'Papa wel weer beter worden' komt binnen als een moker. Wat ik bedoel is bijvoorbeeld deze zin:

Er wordt gezwaaid en kushandjes gegeven en dan wordt de verbinding verbroken. 

Dit is feitelijk hét meest dramatische moment van het verhaal, hoewel het er niet naartoe werkt (die apotheose is het besef van de hp hoe wrang het leven kan zijn). Zwaaien en kushandjes beschrijven wel heel goed wat jonge kinderen nu eenmaal doen, maar het belangrijkste, de gevoelswaarde ervan, komt op mij niet over. (Ik zou de kinderen in je verhaal trouwens iets jonger maken: je citaat past beter bij een kindje van twee of drie, als ik hier in huize Kruidnagel rondluister; en een kind van acht is al zover uit de magische fase dat de realiteit van de dood wel tot haar doordringt. Wat het gegeven wel weer des te dramatischer maakt.) Ik denkt dat het scheelt als je meer 'laat zien' en minder 'vertelt' (je weet wel, 'show, don't tell'): bv.

De meisjes zwaaien naar hun papa. De jongste blaast een kusje. Dan wordt het beeldscherm zwart.

Of zoiets. Je verhaal wordt daar denk ik ook nog wat evenwichtiger van. Bijvoorbeeld in dezelfde alinea 1:

Daar ligt hij dan. Een man van midden dertig, vader van twee kinderen, met corona. Aan alles zie je dat hij het benauwd heeft. [Hier kun je, in plaats van deze 'mededeling', met woorden schilderen waaraan je dat dan kunt zien.]  Hij ademt met heel zijn lichaam [Hoe ziet dat eruit?]. Hij krijgt zuurstof via een zuurstofmasker [Hoe ziet dat eruit?], maar dat lijkt niet meer voldoende te zijn. Er wordt besloten dat hij moet worden beademd – met het risico dat hij daar niet meer vanaf zal komen. [Dit kun je bijvoorbeeld verwerken tot een dialoog: hoe praten medici in een stresssituatie hierover als de besluiten genomen moeten worden?]

Graag gelezen!

PS De titel doet me zijdelings denken aan de running gag uit Samson en Gert: 'Ik moest kloppen, want de bel doet het niet.' :-)

edtit: Kruidnagel was me net voor met het plaatsen van een reactie. 

Hoi Desiree, op zich een heftig verhaal. Zo was het in het begin. Een herstelde patiënt werd  vaak onder applaus uitgezwaaid, maar je had helaas ook de andere zijde. Dat heb je goed verwoord.
Toch neem je mij niet mee in de emotie. Veel tell en weinig show.
Je wisselt ook tussen de tt en de vt en kijk ook eens naar de zinsbouw. Daar kun je ook nog wel het een en ander aan verbeteren. Als je tekst goed verzorgd is, komt het verhaal ook beter binnen.

Daar lag hij dan een man van midden dertig --> achter dan zou ik voor de leesbaarheid een komma plaatsen

Hij ademde met heel zijn lichaam. --> in de zin ervoor zeg je al dat hij het moeilijk heeft. Voor mij heeft deze zin weinig toegevoegde waarde

Om toch elkaar te kunnen zien werd er ---> ik zou de volgorde anders doen. Om elkaar toch te kunnen zien
Achter zien hoort een komma.

Toen ik het nieuws vertelde dat haar man aan de beademing moest, barste ze in tranen uit. Ook de man had de tranen in zijn ogen. Onder mijn beschermende kleding voel ik de kippenvel en ook voel de tranen in mijn ogen prikken. ---> in dit stukje drie keer tranen en twee keer voel (voel moet overigens voelde zijn). Misschien kun je daarin iets variëren. 

De kinderen leken het te begrepen.   ---> begrepen = begrijpen.

... worden.’ zegt het meisje   --> de punt moet een komma zijn.

Met de laatste kracht die hij heeft zegt hij ‘Ik hou van jullie.’   ---> achter heeft hoort een komma en achter "zegt hij" hoort een dubbele punt.

Misschien heb je iets aan de informatie over interpunctie op de volgende links
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens
https://onzetaal.nl/taalloket/komma-algemene-regels

als ik in zijn ogen kijk zie ik  ---> achter kijk hoort een komma

Ik doe mee er gaat een patiënt naar huis.  ---> achter mee zou ik een dubbele punt zetten. 

Ik ben zeer vereerd dat je mijn feedback kopieert, Fief 😉.

😱

@ D.D.: de inhoud van je stukje is sterk en helaas al te realistisch. Het verwoorden lijkt moeilijk en door de taalfouten vermoed ik dat het Nederlands niet jouw moedertaal is. Maar oefening baart kunst, zegt het spreekwoord. 

@Kruidnagel: Bedankt voor je feedback daar kan ik wat mee om het stukje te verbeteren. 

@Fief: Jij ook bedankt met je feedback samen met dat van Kruidnagel ga ik het stuk herschrijven. 

@Schmetterling: Nederlands is zeker wel mijn moedertaal, maar niet mijn sterkste punt. Daarom ook zo blij met de feedback, want daar leer ik van en kan ik er ook wat mee doen :) 

Hoi Desiree, ik heb je herschrijf herlezen, maar ik zie weinig verschil met de eerste versie. Je gaat me ongetwijfeld een zeur vinden, maar voor mij komt de dramatiek nog niet tot zijn recht. Wat er gebeurde met de mensen die aan de beademing kwamen te liggen, was erg heftig. Je hebt het geprobeerd weer te geven, maar toch mis ik die heftigheid. Het mag van mij wel wat directer geschreven worden. Je hebt wel wat aangepast, maar je bent erg voorzichtig met je "darlings" geweest. Kijk eens naar de methode: kill your darlings. Schrijven is schrappen en soms moet je zinnen waar je aan gehecht bent rigoureus aanpakken. Ik weet zeker dat er dan een nog beter verhaal van kunt maken.
https://schrijvenonline.org/tips/kill-your-darlings-4-tips-voor-als-je-tegen-je-wil-moet-schrappen

... vader van twee kinderen met corona --> zo leest het alsof zijn kinderen corona hebben. Man van midden dertig met corona, vader van twee kinderen.

Op zijn gezicht zit een zuurstofmasker. maar dat lijkt niet meer voldoende te zijn. Er wordt besloten dat hij moet worden beademd met het risico dat hij daar niet meer vanaf zal komt.

"lijkt niet meer voldoende" leest zwak. Als er besloten wordt tot beademing, dan lijkt het niet onvoldoende, dan is het onvoldoende. Voor mij zou de dramatiek echter worden als je schrijft:
Het zuurstofmasker is niet meer voldoende. Er wordt besloten tot beademing, met alle risico's van dien. (dan laat je voor de lezer de ruimte om zelf in te vullen wat die risico's zijn). 

Zijn vrouw en kinderen mogen niet naar het ziekenhuis komen, want ook zij zijn besmet. Om elkaar toch te kunnen zien, wordt er via de Ipad gebeld.

Actiever: Zijn vrouw en kinderen mogen hem niet bezoeken, zij zijn ook besmet. Hun enige contact is via de iPad.
(Ipad = iPad)

Als ik het nieuws vertel dat haar man aan de beademing moet, barst ze in huilen. 

Als ik haar het slechte nieuws vertel (de lezer weet dat het om de beademing gaat), barst ze in huilen uit.
De uitdrukking is: in huilen uitbarsten.  

Dan begint de moeder te vertellen wat er gaan gebeuren.  ---> gaat gebeuren

Hun vader steekt zijn duim op, maar als ik in zijn ogen kijk, zie ik de wanhoop en angst.  ---> Hun vader steekt zijn duim op, maar in zijn ogen zie ik de wanhoop en angst (dan vermijd je twee keer kijken, want het is logisch als je de wanhoop ziet dat je kijkt)

Met de laatste kracht die hij heeft zegt hij ‘Ik hou van jullie,’ en zwaait hij. ---> achter heeft hoort een komma en achter hij hoort een dubbele punt. "en zwaait hij" zou ik weglaten. Het zwaaien zie ik niet voor me. Hij gaat niet op vakantie en hij is verzwakt, hij kan al nauwelijks praten. Bovendien schrijf je in de zin erna dat hij probeert te zwaaien. Dat leest realistischer.

‘Wij houden ook van jou.’ klinkt het vanuit de Ipad.  ---> de punt hoort een komma te zijn.
Ipad = iPad.
Nogmaals de links
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens
https://onzetaal.nl/taalloket/komma-algemene-regels

Nog verdoofd van het nieuws, wordt erom mij heen geklapt. ---> erom = er om 
Ik zou de volgorde omdraaien:
Om mij heen wordt geklapt, maar ik ben nog verdoofd van het nieuws.

... boos en verdrietig om de mensen die niet naar huis mogen en misschien wel nooit meer levend het ziekenhuis verlaten, door deze rot pandemie.  ---> dit leest raar. Je kunt wel boos en verdrietig zijn dat mensen die in een ziekenhuis liggen niet naar huis mogen, maar ze liggen er met een goede reden en ze gaan naar huis als ze wel hersteld zijn. Het belangrijkste  hier is vooral het tweede deel, namelijk dat ze misschien wel komen te overlijden. Daar ben je boos en verdrietig om. "misschien wel nooit meer" maakt de zin langdradig waardoor het effect voor mij niet overkomt.
... boos en verdrietig om de mensen die door deze rotpandemie het ziekenhuis misschien niet levend verlaten.
 

Ik las de tekst en maakte mentale noties over de schrijffoutjes, wilde die hier neerpennen, maar wat baat het na Fief :)

Goed dat je het van je afschrijft, echter is dit verhaal al heel veel verteld. Eens met de opmerkingen hierboven.

GG

Dag Desiree,

Het thema van je verhaal, de aarzeling over al dan noet applaudisseren, vind ik erg sterk. Wat schrijven betreft kan je je tekst zeker met enkele knepen wat verbeteren en dat is j tekst erst opschrijven, dan een dag of twee laten rusten en dan opnieuw bekijken alsof iemand anders het schreef en jij commentaar mag geven.

Nu is het iets teveel (zoals andere medelezers al aangaven) opsomming en minder beleving. Je schrijft iets van je af, maar wat beroerde je vooral? Dat hij niet te redden was? De confrontatie met vrouw en kinderen via de iPad of omdat hij je dingen toevertrouwde? 

Hier en daar in het vervolg ook extra aandacht besteden aan fe zinsvorming, en mer inzetten op het overdragen van het gevoel. 

Toch heb ik het graag gelezen, en vooral: blijven schrijven.

Johanna

Bedankt allemaal voor de feedback. 

Voor nu laat ik het even zo, maar als ik een keer tijd over heb zal ik nog eens voor dit korte verhaal gaan zitten en het herschrijven met behulp van jullie feedback.