#416 Eerbetoon

‘Wat kun je eigenlijk wel?’ beet Gerard haar toe en een duwde een andere fles in haar handen. Daarna verdween hij naar de eetkamer, waar het metalige geluid van bestek aangaf dat hij was begonnen met opscheppen.

Ze stond in de keuken te worstelen met de kurkentrekker toen ze hem hoorde hoesten, kort daarna volgde het geluid van een achterovervallende stoel. Alle vezels in haar lijf verstijfden. Wat had ze dit keer niet goed gedaan? De biefstuk was goed gekruid en mooi rosé gebraden, de aardappels kruimig gekookt, de broccoli beetgaar zoals hij het graag had. Met een bonzend hart liep ze naar de kamer.
Daar zag ze hoe Gerard met alle kracht probeerde zuurstof in zijn lijf te krijgen. Zijn armen strekten zich naar haar uit. Ze wilde hem te hulp schieten, maar een duistere gedachte weerhield haar. Ze zag de paniek in zijn ogen, vermengd met verbazing omdat ze niet in actie kwam. Kort daarna zakte hij op de grond. Zijn gezicht grauw, zijn lippen blauw verkleurd.

Ze wist niet hoelang ze daar had gestaan voor ze uiteindelijk het alarmnummer belde. Daarna kwam het circus op gang: ambulance en politie verschenen en  Gerards ouders werden geïnformeerd. Emotieloos had ze vragen beantwoord. Haar kalmte werd toegeschreven aan shock en ze kreeg een kalmerend middel voorgeschreven.
Nadat zijn overlijden als een noodlottig ongeval was bestempeld, werd Gerard overgebracht naar het mortuarium. Het plaatselijke krantje berichtte over zijn dood. Biefstuk kost weldoener het leven. Echtgenote stond machteloos. Een foto uit “gelukkiger” tijden sierde de voorpagina.
Haar schoonouders namen de regie in handen en regelden de uitvaart. Ze vond het allemaal best.

Stapvoets zet de stoet zich in beweging. Voorop de witte lijkwagen, een limousine naar de wens van zijn vader, de kist bedolven onder extravagant dure bloemstukken. Die van haar was voorzien met een lint met daarop de tekst: In herinnering samen. XX jouw Suus. Toen ze het voor het eerst had gezien, was ze er zelf bijna in gebleven.
Samen met haar schoonouders loopt ze achter de wagen, gevolgd door de rest van de familie. Ze hoort het zachte gesnik van zijn moeder.
Aan weerszijden van de weg hebben belangstellenden een erehaag gevormd. Zodra de wagen in zicht komt, beginnen de eersten te klappen. Weldra klinkt een oorverdovend applaus dat zich als een golf langs de route beweegt. Hier en daar gooien mensen bloemen op de wagen.

Mickey, een van de neefjes, heeft zich losgemaakt van zijn moeder en komt naast haar lopen. Hij pakt haar hand. ‘Waarom klappen ze, tante Suus?’
Misschien wel omdat ze net als ik opgelucht zijn dat hij er niet meer is. Ze antwoordt: ‘Omdat oom Gerard zoveel voor de mensen heeft gedaan. Met het klappen bedanken ze hem.’
‘Mag ik ook klappen?’
Ze wrijft over haar arm. Vanmorgen had ze gezien dat de blauwe plek op haar bovenarm aan het vervagen was. Er zullen er geen meer bijkomen. De laatste nachten had ze beter geslapen dan ze in lange tijd had gedaan. Ooit zal ze Mickey vertellen wat voor man zijn oom werkelijk was, nu gunt ze hem dit gevoel van trots.
‘Zeker, lieverd.’
Hij laat haar hand los en klapt mee. ‘Jij ook, tante Suus.’
Ze brengt haar handen naar elkaar. Eerst zachtjes, daarna steeds harder. Met elke klap voelt ze zich meer bevrijd. De zwarte voile voor haar gezicht verbergt haar glimlach.