Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#416 Eerbetoon

 


‘Wat kun je eigenlijk wel?’ beet Gerard haar toe en een duwde een andere fles in haar handen. Daarna verdween hij naar de eetkamer, waar het metalige geluid van bestek aangaf dat hij was begonnen met opscheppen.

Ze stond in de keuken te worstelen met de kurkentrekker toen ze hem hoorde hoesten, kort daarna volgde het geluid van een achterovervallende stoel. Alle vezels in haar lijf verstijfden. Wat had ze dit keer niet goed gedaan? De biefstuk was goed gekruid en mooi rosé gebraden, de aardappels kruimig gekookt, de broccoli beetgaar zoals hij het graag had. Met een bonzend hart liep ze naar de kamer.
Daar zag ze hoe Gerard met alle kracht probeerde zuurstof in zijn lijf te krijgen. Zijn armen strekten zich naar haar uit. Ze wilde hem te hulp schieten, maar een duistere gedachte weerhield haar. Ze zag de paniek in zijn ogen, vermengd met verbazing omdat ze niet in actie kwam. Kort daarna zakte hij op de grond. Zijn gezicht grauw, zijn lippen blauw verkleurd.

Ze wist niet hoelang ze daar had gestaan voor ze uiteindelijk het alarmnummer belde. Daarna kwam het circus op gang: ambulance en politie verschenen en  Gerards ouders werden geïnformeerd. Emotieloos had ze vragen beantwoord. Haar kalmte werd toegeschreven aan shock en ze kreeg een kalmerend middel voorgeschreven.
Nadat zijn overlijden als een noodlottig ongeval was bestempeld, werd Gerard overgebracht naar het mortuarium. Het plaatselijke krantje berichtte over zijn dood. Biefstuk kost weldoener het leven. Echtgenote stond machteloos. Een foto uit “gelukkiger” tijden sierde de voorpagina.
Haar schoonouders namen de regie in handen en regelden de uitvaart. Ze vond het allemaal best.

Stapvoets zet de stoet zich in beweging. Voorop de witte lijkwagen, een limousine naar de wens van zijn vader, de kist bedolven onder extravagant dure bloemstukken. Die van haar was voorzien met een lint met daarop de tekst: In herinnering samen. XX jouw Suus. Toen ze het voor het eerst had gezien, was ze er zelf bijna in gebleven.
Samen met haar schoonouders loopt ze achter de wagen, gevolgd door de rest van de familie. Ze hoort het zachte gesnik van zijn moeder.
Aan weerszijden van de weg hebben belangstellenden een erehaag gevormd. Zodra de wagen in zicht komt, beginnen de eersten te klappen. Weldra klinkt een oorverdovend applaus dat zich als een golf langs de route beweegt. Hier en daar gooien mensen bloemen op de wagen.

Mickey, een van de neefjes, heeft zich losgemaakt van zijn moeder en komt naast haar lopen. Hij pakt haar hand. ‘Waarom klappen ze, tante Suus?’
Misschien wel omdat ze net als ik opgelucht zijn dat hij er niet meer is. Ze antwoordt: ‘Omdat oom Gerard zoveel voor de mensen heeft gedaan. Met het klappen bedanken ze hem.’
‘Mag ik ook klappen?’
Ze wrijft over haar arm. Vanmorgen had ze gezien dat de blauwe plek op haar bovenarm aan het vervagen was. Er zullen er geen meer bijkomen. De laatste nachten had ze beter geslapen dan ze in lange tijd had gedaan. Ooit zal ze Mickey vertellen wat voor man zijn oom werkelijk was, nu gunt ze hem dit gevoel van trots.
‘Zeker, lieverd.’
Hij laat haar hand los en klapt mee. ‘Jij ook, tante Suus.’
Ze brengt haar handen naar elkaar. Eerst zachtjes, daarna steeds harder. Met elke klap voelt ze zich meer bevrijd. De zwarte voile voor haar gezicht verbergt haar glimlach.

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wow, mooi verhaal. Het einde is perfect, ik glimlachte met haar mee. 

Deze zin:
'had Gerard haar toegebeten en een andere fles in haar handen gedrukt.' 
vind ik niet lekker lopen, hoewel ik geen alternatief voor je heb.

Dit:
'In zijn ogen was ze een teleurstelling.'
mag voor mij weg. Uit ze zin 'wat kun je eigenlijk wel' blijkt dat voor mij al voldoende.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heftig werkje, Fief! Lekker fris geschreven. Heel mooi hoe je die weldoener er terloops in fietst. En die blauwe plek: meesterlijk. Heerlijk neefje ook aan het eind, met zijn 'jij ook, tante Suus'.

'Haar schoonouders namen de regie in handen om de uitvaart te regelen' zou ik veranderen in iets als 'Haar schoonouders namen de regie over en regelden de uitvaart'.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Schrijfdeb: de uitleg heb ik gewist. Dank je wel voor het lezen.

@ Kruidnagel: dank je wel voor het compliment. Ik heb de zin aangepast.

@ Taco: dank je wel voor je ZGG. 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, je hebt de biefstuk wel heel 'saignant' opgediend. Goed bedacht. De 'gesluierde glimlach' bekroont het werk. 

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Fief: of het de onderliggende bedoeling was met jouw meesterlijk geschreven stukje weet ik niet zeker, maar Gerard zal zeker niet de eerste hufter zijn die op zijn uitvaart een ovatie krijgt. 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, ik geef alleen deze reactie om te melden dat ik het een prachtverhaal vind. Treffend en schetst een duidelijk beeld. Je staat erbij en loopt mee. 
Verder geen enkele opmerking. Perfect. Om toch een opmerking te maken, de eerste zin zou je weg kunnen laten en de lezer zelf erachter laten komen dat een verkeerde fles gepakt was. Maar dat is gezeur. 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Eens met de anderen Fief. Een beeldend prachtverhaal waarbij je zonder alles te beschrijven als lezer de personages goed begrijpt/voelt.

Om ook een opmerking te maken: overweeg de eerste alinea actief te maken.

ZZG

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tony, dank je wel voor je compliment. Ik heb je suggestie ter harte genomen en het eerste deel actiever gemaakt. Daarbij ook de opmerking van MCH meegenomen en de eerste zin weggehaald.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief

Je zet de lezer netjes op en verkeerd spoor. Ik acht eerst dat het een zeemzoet, dramatisch veerhaal ging zijn maar het krijgt een onverwachte wending. Je schrijft het treffend op, met gevoel voor humor.

Erg fijn stuk, echt knap.

 

Johanna