Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

# 414 – Praktische oplossingen

12 augustus 2022 - 13:06

Misschien had hij zich voor de gelegenheid gedoucht bij het Leger des Heils. Die gedachte streelde me. Zwervers lichten je op, dus in de loop van mijn eerste studiejaar had ik al besloten harder te worden. Het werden er ook minder. De gemeente veegde Hoog-Catharijne leeg en zorgde voor opvang. Nu verkochten ze Straatnieuws bij de supermarkt. Of ze klopten aan bij de kerk. Deze had zijn best gedaan. ‘Ferdi,’ zei hij.

Hij zag dat ik hem bekeek maar leek het van zich af te laten glijden.
'Door de gang en dan naar links,' zei ik.
Hij mompelde iets en slofte erheen. Om half twaalf verwelkomde ik nog een paar laatkomers en sloot ik de kerkdeur. Het naambord zette ik tegen de muur. De band was al gaan spelen. De mensen namen plaats. Het luik van de koffiebar zat dicht. Ik zocht met mijn blik de hoofden af.

De week erop was Ferdi er ook, en hij bleef komen. Soms beantwoordde hij retorische vragen tijdens de preek, of riep hij ineens 'Amen!' als hij het eens was met de dominee. Sommige mensen namen hem op zondagmiddagen mee naar huis, dan bleef hij eten.
'Waar wonen jullie?' vroeg hij me af en toe. Dat was zijn vaste manier om zichzelf uit te nodigen.
Ik noemde de naam van onze wijk.
'Dat is hier toch dichtbij?'
'Een kwartier fietsen,' zei ik. 'Maar onze jongste moet zo naar bed.' Of een andere smoes. Ik zag het gewoon niet voor me, Ferdi bij ons aan tafel. Wel probeerde ik oprecht om hem zich thuis te laten voelen in de kerk. Dan bad ik bijvoorbeeld voor zijn rugpijn en vroeg ik de week erna hoe het ging.

'Mijn vader is overleden,' zei ik. De preek was afgelopen en we zaten in groepjes na te praten.
Ze condoleerden me.
'Was hij allang ziek?' vroeg Lieke.
'Nee, ineens. Hij heeft net de zeventig gehaald.' Met Ferdi erbij hield ik het liever algemeen.
'Mag ik vragen wat er was?' vroeg ze door.
'Ze denken aan een hartstilstand.' De onverdeelde aandacht raakte me. 'We spraken elkaar weinig. Twee workaholics.’
'Jouw vader was toch die evangelist?' Dit grensde aan nieuwsgierigheid, maar ik deed het ermee en knikte instemmend. Het vervolg kon ik raden.
'Is Ted Plevier jouw vader?' riep Ferdi verbijsterd. 'Die ken ik! Van de soepkeuken.'
Dat klopte. Praktische straathulp was zijn levensroeping. Ze zouden hem vast missen. Misschien had hij in zijn keuken wel een opvolger klaargestoomd. Hij moest toch ook een leegte hebben gevoeld waar ik niet in paste.
'Jij bent een heel andere kant opgegaan,' concludeerde Lieke uit de stilte die ik liet vallen.

'We moeten het onaantrekkelijk maken om naar Nederland te komen,' zei ik die maandag tegen de verslaggever van het jeugdjournaal. Het was belangrijk dat kinderen die boodschap al vroeg meekregen. Ik dacht aan Ferdi. 'Maar we moeten toch ook goed naar het verhaal van vluchtelingen luisteren? Daarom is die wachttijd zo lang.' Ik zag een zweempje schaamte glimmen in de cameralens.

Lid sinds

4 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 augustus 2022 - 11:28

Hoi Kruidnagel,

Je verhaal leest heel prettig! Je mixt de beleving van je hoofdpersoon met wat er nu ook in de maatschappij speelt. Dat geeft een fijne combinatie van persoonlijke afwegingen en de realiteit die zich op grotere schaal voordoet. Dat is een knappe balans. 
Ook vind ik het mooi dat je personage naar de kerk gaat: dat geeft het verhaal een achtergrondkader waarin moraal (symbolisch gezien) ook meespeelt in het leven van je personage. Dat maakt het cirkeltje mooi rond. 

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

17 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
13 augustus 2022 - 14:42

Dag Kruidnagel,

ik vind het knap hoe je met weinig woorden een hele achterliggende wereld kunt oproepen. Zoals dat de vader van de hoofdpersoon waarschijnlijk een opvolger heeft klaargestoomd. Hij moest toch ook een leegte hebben gevoeld waar ik niet in paste, schrijf je. Je maakt daarmee duidelijk dat zowel vader als zoon elkaar missen maar toch niet weten hoe ze bij elkaar kunnen zijn. Ontroerend.

En dan de gemengde gevoelens ten opzichte van Ferdi. De afstand die de hoofdpersoon in stand wil houden, en het ongemak dat hij daarbij voelt. Goed beschreven. 

Wel vroeg ik me af: jouw hoofdpersoon is toch ook als vrijwilliger bezig voor het nut van het algemeen, zal ik maar zeggen, net zoiets als een soepkeuken runnen. Dat lijkt me toch iets dat hij met de vader deelt. In dat opzicht is hij dan toch niet zo'n héél andere kant opgegaan. Of is dat ook wat je wilde laten zien...?

Eva

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 augustus 2022 - 16:43

Hoi Eva,

Bedankt voor het lezen en je reactie! Ik zie dat ik inderdaad niet heel concreet heb gemaakt wat de hp doet voor werk. Ik ben wel nieuwsgierig wat je denkt dat hij/zij doet. En doel je met 'vrijwilliger' op zijn/haar kerkbezoek? Dat is inderdaad een kant van zijn/haar identiteit die niet ver ligt van vader Ted de evangelist, al is dat dus een pro.

Lid sinds

17 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
13 augustus 2022 - 17:10

Hoi Kruidnagel,

ik dacht de hp een rol speelde bij het ontvangen van de mensen bij een kerkdienst (?) Hij wijst Ferdi de weg en verwelkomt laatkomers.

Ik kon alleen niet plaatsen waarom hij hoofden afzoekt. Nu ik daar wat meer over nadenk suggereer je daarmee misschien dat hij een wetsdienaar is?
Hm. Ik ben benieuwd wat je er verder nog over kunt zeggen.

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 augustus 2022 - 18:05

Bij 'schooldeur' dacht ik: dat is misschien onduidelijk. Kerken zitten soms in aula's. Misschien verander ik dat nog. Dat verwelkomen doet hij op zondag als vrijwilliger, zo gaat dat in deze en gene kerken. 

De hoofden zoekt hij af naar Ferdi, misschien is dat te impliciet.

De slotalinea, daar zocht ik naar een baan voor de hp die paste bij het verhaal én die spanning opleverde met zijn vader. Dat deed me denken aan een gesprekje met een minister in het jeugdjournaal laatst, dat ik hier min of meer integraal citeer. Dat vond ik wel een mooi vak voor mijn hp.

Edit: haha, research doen: het was geen minister, het was een staatssecretaris. Anyway: artistic licence.

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 augustus 2022 - 23:06

Wij zijn ze...? Ik zocht met mijn blik de hoofden af moet anders, Is een rare zin. Dat blik kan je weglaten. En Lieke komt opeens uit de lucht vallen. Verder leuk verhaal met actuele achtergrond.

 

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
15 augustus 2022 - 13:12

Hey Long John Willoughby, bedankt voor het lezen en reageren.

Lieke is in het verhaal (nog) niet veel meer dan een kennis en in elk geval geen deus ex machina die de meubels redt. Ze zou wél een kunstgreep zijn als ze het psychologische conflict van de hp (laten we hem Eric noemen) ineens ongeloofwaardig oplost; bv. door te komen met een panacee voor het welvaartsprobleem, de daddy issues en/of Erics vorm van (door zichzelf ervaren) egoïsme.

Stel dat ik aan het eind van het verhaal Erics vrouw ineens had opgevoerd, die juist heel gastvrij is, en die dát probleem dus structureel voor hem oplost. Dan slaat die verhaallijn acuut morsdood. Ik wil weten hoe Eric zélf zijn demonen aanpakt.

Dan nog dat zoeken met je blik. Die manoeuvre is anatomisch en taalkundig geen acrobatiek; het betekent iets anders dan sec 'zoeken'; en het is minder plastisch dan 'zoeken met je ogen' of 'kijken of je hem ziet zitten' (wat bovendien ambiguer is dan 'blik' en overbevolkt is met drie werkwoorden). Daarom blijft het staan.

Verder bedankt voor je leuke (sic) compliment.