#413 - Zoute tranen

Aangepaste versie na feedback:

Ik ren nietsziend over het zand en laat me snikkend op mijn knieën vallen, hijgend steun ik op mijn handen. Na een paar minuten past mijn ademhaling zich aan op het kalme ruisen van de golven. De sterren knipogen boven mijn hoofd en dat van de eenzame wandelaar verderop. De galajurk die ik aanheb, heeft niet veel om het lijf en ik ril in de avondlucht. Het dunne stofje, dat ik vol goede moed heb gekocht, dat in Teens als must-have stond en die dus zeker bij de populaire kliek in de smaak zou vallen, gaf me, tegen beter weten in, een stukje zelfvertrouwen, een flintertje hoop dat ik vanavond eindelijk erbij zou horen. Deze illusie werd grof tenietgedaan, toen ik nog geen uur geleden uitgelachen werd, toegeroepen dat ik er nooit bij zal horen, dat ik beter niet kon bestaan. Ik voelde de tranen branden en rende naar buiten, de boulevard op, achtervolgd door het hoongelach.

Ik heb eens gelezen dat iedere zandkorrel uniek is. Ik denk dat dat ook voor mensen geldt, maar ik heb altijd mijn best gedaan om precies te zijn zoals anderen, niet opvallen, opgaan in de massa. Het is me nooit gelukt.

Ik trek mijn knellende schoenen uit, sta op en loop richting de vloedlijn. Mijn blote voeten verruilen het rulle zand voor het natte voor de branding. Terwijl ik het water inloop, bolt mijn jurk om mij heen op totdat de golven er meer vat op krijgen en de roze stof naar beneden trekken. Als ik tot mijn borsten in het water sta draai ik me om en kijk naar het gebouw waar mijn klasgenoten zonder mij feest vieren. Het zilte water prikkelt mijn neus, de stroming trekt aan me en ik laat me langzaam achterover zakken en meevoeren.

Originele versie

Ik ren nietsziend over het zand en laat me snikkend op mijn knieën vallen, hijgend steun ik op mijn handen. Na een paar minuten past mijn ademhaling zich aan op het kalme ruisen van de golven. De sterren knipogen boven mijn hoofd en de eenzame wandelaar verderop. De galajurk die ik aanheb, heeft niet veel om het lijf en ik ril in de avondlucht. De jurk die ik vol goede moed heb gekocht, die in Teens stond en die dus zeker bij de populaire kliek in de smaak zou vallen. De jurk waarvan ik, tegen beter weten in, een stukje zelfvertrouwen kreeg, een flintertje hoop dat ik vanavond eindelijk erbij zou horen. De jurk waarin ik nog geen uur geleden uitgelachen werd, waarin ik toegeroepen werd dat ik er nooit bij zal horen, dat ik beter niet kon bestaan. Ik voelde de tranen branden en rende naar buiten, de boulevard op, achtervolgd door het hoongelach.

Ik heb eens gelezen dat iedere zandkorrel uniek is. Ik denk dat dat ook voor mensen geldt, maar ik heb altijd mijn best gedaan om precies te zijn zoals anderen, niet opvallen, opgaan in de massa. Het is me nooit gelukt.

Ik trek mijn schoenen uit, sta op en loop richting de vloedlijn. Mijn blote voeten verruilen het rulle zand voor het natte zand voor de branding. Terwijl ik verder loop, bolt mijn jurk om mij heen op totdat het water er meer vat op krijgt en de roze stof naar beneden trekt. Als ik tot mijn borsten in het water sta draai ik me om en kijk naar het gebouw waar mijn klasgenoten zonder mij feest vieren. Het zilte water prikkelt mijn neus, de stroming trekt aan me en ik laat me langzaam achterover zakken en meevoeren.