Dat is niet te merken op de eerste dag van de maand juni in 1976 als wij toekomen op onze vakantiebestemming aan zee. Het regent pijpenstelen.
“Ik heb niets mee voor haar”, zegt mijn echtgenote. Dus kopen wij voor dochterlief een regenjasje en snoezige regenbotjes. De rest van de maand worden die niet meer bovengehaald, want vanaf dag twee tot het einde van onze vakantie schijnt de zon. Die zou dat jaar trouwens van de partij blijven tijdens juli, augustus en september.  
Ons ruime appartement ligt weliswaar niet op de dijk maar wel op een steenworp van de duinen en het strand. Vanop de eerste verdieping heb je vanuit de erker in de woonkamer een mooi zicht op zee.
Gezien het aanhoudende prachtige weer krijgen we regelmatig bezoek van  familie en vrienden. Op een zondagmiddag arriveert een zevenkoppige delegatie van mijn schoonfamilie, grootmoeder ‘Moemoe’ inbegrepen.  
Iedereen amuseert  zich op het strand waar er zelfs mist hangt omdat het zeewater door de hitte meteen verdampt. Moemoe zit in de schaduw van een strandcabine op een strandlaken in het witte zand.
Later op de dag is het aanschuiven aan de douche om de zandkorrels weg te spoelen van benen en voeten.  Oma geniet van een drankje op de bank in de erker.
Plots roept ze:  “Kijk, kom kijken.”  We snellen naar het raam maar zien niets speciaals. Vragend bekijken wij oma, die in de verte naar zee wijst en vraagt: “Is dat nu geen water dat ik daar zie?”
Als je de hele namiddag in het zand naast een hutje aan de zee zit met een strand vol badgasten, dan kan het zijn dat je inderdaad geen druppel water te zien krijgt.

Moemoe is al jaren niet meer onder ons, maar op familiebijeenkomsten wordt haar uitspraak nog dikwijls herhaald.