# 413 Vakantiegenoegens

“Stoort het niet dat ik eet terwijl jullie roken?”
Ze zitten aan een tafeltje iets verder op. Hij, hoogrood verbrand, zij, donkerbruin olifantenvel.

Hij zag ze al eerder op het strand, beiden op ligstoelen in de vlakke zon. Om het half uur staken ze sigaretten op. Hij, iets met zwarte tabak zonder filter, zij, iets met superlange filter. De peuken duwden ze naast zich in het zand. Haar filters zaten vol lippenstift. Na elke sigaret draaiden ze het braadspit, waarbij haar vele armbanden  telkens luid rinkelden en zijn nepgouden halsketting blonk in het blakend zonlicht.

Op het terras merkt hij ze te laat op. Zijn maaltijd wordt reeds opgediend. Pas bij het horen van de klik van de zware vergulde aansteker, beseft hij dat hij niet dit enige nog vrije tafeltje had moeten uitkiezen. Ze schrikken op bij zijn vraag. Verbijsterd kijkt zij naar de aangebrande vleeshoop naast haar. Woedend snauwt hij: “Ga dan elders zitten, sukkel.”
Gelukkig stappen ze op. Iets mompelend over eikels, kijken ze misprijzend zijn richting uit. In de asbak op hun tafeltje liggen een tiental peuken. Uit een geparkeerde cabriolet nemen ze hun strandhanddoeken. Dan wandelen ze rokend terug naar het zandstrand. Zeelucht geeft trek!

Net voor hij betaalt, ledigt hij snel de volle asbak in zijn servet. Hij stapt resoluut naar de rode cabriolet. Dit zeebriesje zit net goed, denkt hij, opent de servet en merkt hoe as en peuken de lucht in gaan. Ze belanden precies op de wit lederen zetels. “Ach”, zegt hij luidop tegen zichzelf, “wat sneu dat die lui nu net op dit enige vrije plekje staan. Hadden ze maar elders moeten parkeren.” Op de passagiersstoel ligt een lange peuk met rode lipstift. Past wel bij de kleur van de wagen, denkt hij.