De laatste tijd dacht hij veel over de dingen na. Teveel naar zijn zin. Het liefst zou hij alles negeren. Het nieuws, de toestand van de wereld. Wat hem betreft mocht het allemaal een oubliette in gedonderd worden. Waar heb je al die informatie voor nodig? Niemand wordt er blij van. Onvrede was hem vreemd geweest. Hij was het type happy-go-lucky, maar stiekem wel met een zwart randje. Hij geloofde dat de wereldorde altijd wel een balans vond. En die balans betekent dat ongewenste types vanzelf het veld ruimen. Zijn hele kijk op de wereld was opgebouwd rond dit idee.

Zo laveerde hij gemoedelijk van situatie naar situatie. Dag in dag uit. Zelfs de golf van terroristische aanslagen in de westerse wereld bracht hem niet uit zijn evenwicht. Net als de rest van de wereld zat hij wel aan de buis gekluisterd, maar dat was meer sensatiezucht of een sterke vorm van nieuwsgierigheid. Hij geloofde niet dat het veel verschil zou maken. Toen de Arabische lente begon werd hij bevestigd in zijn verhaal. Zelfs de meest extreme jihadist veroorzaakt niet meer dan een kleine rimpeling dankzij de dempende mechanismen die moderne democratieën hebben ingebouwd.

Regelmatig werden zijn ideeën over de wereld doorkruist door hedendaagse auteurs van populaire non-fictie waarin wordt geschetst dat de maatschappij afstevent op een onvermijdelijke neergang van welvaart en waarden. Pessimistische flauwekul van onheilsprofeten vond hij het. Het ironische is dat het verhaal dat ze verkondigen is dat alles slechts een verhaal is. De grenzen van een land, verzonnen. Volkslied, idem dito. Democratisch gekozen leiders, narratieven, niet meer dan dat. Zo kun je natuurlijk alles kapot redeneren.

Hij las het graag die verhalen. ‘Know your enemy’. Zack de la Rocha had dat nummer ongetwijfeld niet voor hem geschreven. Voor het goede gevoel las hij ook weleens een boek dat hem bevestigde in zijn optimistische wereldbeeld. Soms wil je dat ook horen. Ondanks dat dit geluid door een grote groep mensen wordt genegeerd. Niet relevant genoeg, te saai. Alsof niemand ervan wil horen als het goed gaat.

De laatste tijd begon het vaker te knagen. ‘Gutta cavat lapidem’ (de druppel holt de steen). Steeds vaker begon hij te twijfelen, terwijl hij normaal gesproken van zichzelf overtuigd was. Was het verhaal dat hij zichzelf wijs had gemaakt wel juist? Is er wel één verhaal? En als er al een balans is, wie zegt er dat jij aan de goed kant staat? Het laatste zetje kwam op 24 februari 2022. Terwijl de tanks hun vernietigende werk begonnen zakte zijn hele staketsel van ideeën over de wereld in elkaar. 

Grenzen zijn rekbaar, als ze al bestaan. Mensen zijn de protagonist van hun eigen leven en daar houdt het verhaal op. En als dat verhaal niet loopt zoals jij wilt dan zal geen enkele wereldorde daar iets aan kunnen veranderen. Soms is de balans nu eenmaal ver te zoeken.

Sommige dingen krijg je gelukkig niet kapot. Het goede mag dan misschien geen kosmische garantie zijn, je kan altijd nog zelf een positieve draai aan de dingen geven.

Geduldig neemt hij samen met Anastasiya de vervoegingen nog een keer door. Het is toch een lastige taal dat Nederlands.