Een windstoot blaast Johns haarlok langs zijn voorhoofd en kriebelt zijn neus. Hij opent zijn ogen. Een meeuw zweeft met wijdgeopende vleugels langs hem en trekt zijn blik naar beneden. Speelgoedauto’s rijden op wat een stratenspeelmat lijkt, een miniatuur-ambulance loeit de sirenes en blauw licht weerkaatst op een gele taxi die toeterend in het zog van de ambulance schiet. De meeuw landt op een lichtreclame die vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week plezier belooft. Zijn ogen glijden van de meeuw langs de muur naar boven en vinden zijn tenen. Waarom staat hij blootvoets op de rand van een dak van een - best wel hoog - gebouw? Waarom duwt iets op zijn bips?

John staart naar zijn dikke teen. Zwarte haartjes krullen op het stuk vlees boven zijn nagel. Waarom is zijn teennagel roodgelakt? Hij wil zijn hand naar zijn kin brengen om zijn vraag kracht bij te zetten en aan zijn kin te krabben, maar kan zijn hand niet van zijn rug halen. Iets kouds snijdt in zijn pols en hoe harder hij trekt hoe harder hij ook pijn voelt in zijn andere pols. Vastgebonden? Geboeid? De meeuw springt van de lichtreclame en zweeft naar de dorpel van een venster in het gebouw tegenover hem, nestelt zich erop en staart alsof het getuige wil zijn van wat er staat te gebeuren. Wat staat er te gebeuren?

Plots ziet John hoe hij Sara plaagde in de badkamer.

‘Is dit van jou?’ vroeg hij, nam haar toilettas met een print van paarse aubergines en ritste het open.

‘Afblijven,’ zei Sara en zette de douche uit.

‘Je hebt er zin in.’ John haalde een carrouselletje van vijf Durex verpakkingen uit haar tasje en stalde het op de lavabo.

‘John, hou op.’ Sara nam de handdoek van het rek, droogde eerst haar tenen met roodgelakte nagels, dan haar wreven, dan de benen en rolde tenslotte de handdoek rond haar borsten. 

‘Wind je dat op? Teentjes rood lakken?’ 

‘John, schei uit, het is erg genoeg dat je me dit verplicht te doen.’ Hij nam een flesje nagellak uit haar tasje, zette zijn voet op de badrand, schroefde de dop van het flesje en lakte lachend zijn dikketeennagel.

‘Het werkt! Ik voel mijn pruimpje druppen,’ had hij gelachen.

Daarom dus die roodgelakte dikke teennagel. Verklaart niet waarom hij geboeid op het dak van een - bij nader inzien, veel te hoog - gebouw staat. De meeuw opent zijn snavel alsof het wat wil vertellen, maar John hoort niks behalve getoeter onder hem. Van een taxi?

Het getoeter klinkt als de deurbel. Sara zat in de sofa met rode pumps, rode netkousen, in een wit jurkje drie maten te klein en haar zwarte haren in twee staartjes. Zo had de klant het gevraagd.

‘Hij is er,’ zei John.

‘Ik weet niet of ik durf,’ zei Sara. Ze zag er supersexy uit. Ze trok met haar roodgelakte nagels aan haar jurkje, alsof ze zo wat inkijk kon verminderen. Hopeloos.

‘Je ziet er om op te vreten uit, hij zal zich niet kunnen inhouden,’ zei John.

‘Eén keertje John, ik doe dit maar één keer.’

‘Zeker,’ zei John, keek nog eens naar de handboeien op het bureaublad - had de klant vereist - en opende de deur.

John staart langs zijn tenen naar beneden. Gele taxi’s razen in beide richtingen. Amerika? Dit is New York, beseft hij. Sara en hij hadden naar New York gevlogen, een gele taxi genomen en in het hotel dat de klant doorgegeven had, ingecheckt. 

De klant was breedgeschouderd, rook naar whiskey en duwde Johns uitgestrekte hand opzij.

‘Op je knieën,’ bulderde hij en keek naar John alsof hij een lijk in een afvalcontainer zag. John begreep het niet. Ze spraken af dat hij erbij mocht zijn. De klant had vriendelijk geklonken.

‘Wat versta je niet? Op je knieën en haal je domme blik van mij. Staar naar de grond. Handen op je rug. Mond open.’

De klant liep naar het bureau, graaide de handboeien en klikte ze om Johns polsen achter zijn rug. 

‘Jij,’ riep hij naar Sara. ‘Trek die sul zijn schoenen, kousen en broek uit.’

‘Dit is niet…’ zei John. De klant sloeg met zijn handrug op John’s kaak. De pets echode in de hotelkamer.

‘Zwijgen,’ riep de klant. Hij sloeg opnieuw op John’s kaak en wees naar Sara. ‘Hup, hup, komt er nog wat van?’ Hij haalde zijn telefoon uit zijn broek.

Pas nu beseft John dat hij halfnaakt op de rand van een wolkenkrabber in New York staat. Pas nu draait hij zijn hoofd weg van de minuscule auto’s onder hem, van de meeuw, van zijn roodgelakte teennagel. Pas nu ziet hij de lens van de gsm van de klant.

‘Duw die loser,’ roept de klant. 'Nu!'

Pas nu begrijpt John dat Sara’s handen op zijn naakte billen duwen met een kracht als een bulldozer die een huis omver duwt. De handboeien snijden in zijn polsen als hij zijn armen wil gebruiken om zijn wankelen te stoppen. De meeuw opent haar vleugels en glijdt naar de speelgoedmat, alsof het wil tonen hoe het moet. Op het moment dat zijn voeten de dakbekleding niet meer voelen en de rest van zijn lijf volgen, begrijpt John wat zijn fout was.

Hij had het contract niet gelezen.