Moeizaam beklim ik het steile pad. Ik voel me niet zo lekker vandaag, die chili con carne van gisteravond is me niet zo goed bekomen. Ik wou eigenlijk niet mee op deze excursie naar de vulkaan El Viejo, maar de hoteleigenaar en tevens gids Enrico is zo’n lieve man en als hij me met zijn hondenogen aankijkt, kan ik niets weigeren.

Als we de krater bereikt hebben en iedereen aandachtig naar Enrico’s uitleg luistert, zie ik mijn kans. Haastig loop ik weg van de groep. Met een luide knal ontsnapt het gas en opluchting stroomt door mijn lijf.

Plots hoor ik Enrico angstig roepen: “Miss Emily, quick, quick, come!” Hij grijpt mijn arm en trekt me mee, terug naar beneden. De anderen zijn al in paniek weggelopen. Pas als we bij Enrico’s hotelletje aankomen, krijg ik de kans te vragen wat er aan de hand is.

“Heb je het niet gehoord?” vraagt hij verbaasd, “Die knal! En die zwavelgeur! El Viejo gaat uitbarsten!”

De andere excursieleden roepen door elkaar: “Wij gaan direct verder naar het volgende dorp! Wij blijven niet logeren vlak bij een uitbarstende vulkaan!”

De rest van de dag is één grote warboel van vertrekkende toeristen.

Als ik ‘s avonds naar de eetzaal ga, zie ik dat ik nog de enige gast ben. Enrico komt op mij af met zijn hondenogen.

“Oh, miss Emily, ik ben zo blij dat u nog blijft. U hebt geen schrik, no? Speciaal voor u heb ik mijn lekkerste gerecht klaargemaakt.”

Met een brede glimlach zet hij een groot bord dampende chili con carne voor mijn neus.