Kunstig.

Eindelijk. Na een urenlange, turbulente, met luchtzakken gevulde vlucht, landden we in Zaventem. Met grote vertraging, want in Moskou kon het imposante vliegtuig niet op tijd vertrekken wegens ijsvorming aan de vleugels. Terwijl het ijs werd verwijderd hadden mijn zus en ik in de cafetaria nader kennis gemaakt met een medereiziger. 

Tijdens de excursies naar talloze Russische authentieke kerken en kloosters was ons contact met deze man niet verder gekomen dan een vluchtig 'goedemorgen’ en een ‘smakelijk’ bij het ontbijt in het hotel. Hij  had doorgaans het grootste woord in ons reisgezelschap. Eigenlijk hadden we allebei een beetje een hekel aan die luidruchtige man. 

In het cafetaria bood hij ons een drankje aan en leerden wij een meer aantrekkelijke kant van hem kennen. Och ja, hij viel wel mee.

Hij vertelde dat hij antiquair was en op zakenreis. Hij vertrouwde ons toe dat hij graag tijdens zijn rondreis door Rusland enkele iconen had gekocht om te verhandelen, maar dat hij helaas met lege handen naar huis moest gaan.

Nu was het zo dat bij onze aankomst op de luchthaven van Moskou onze bagage zorgvuldig onderzocht was. Eventueel verboden in te voeren voorwerpen worden in beslag genomen en men wordt direct op een vlucht huiswaarts gezet. Gelukkig had onze reisleider er nadrukkelijk op gewezen dat het streng verboden was om kunstvoorwerpen te exporteren. 

Na onze aankomst  hadden we één voor één een grondig onderzoek van kop tot teen moeten ondergaan in een soort cel vervaardigd uit glas, waarin leden van de bewaking ons fouilleerden. De bars uitziende mannen gewapend met een automatisch geweer gaven ons een ongemakkelijk gevoel. Hetzelfde gevoel kregen we ook in het hotel waar op iedere verdieping enkele gewapende soldaten op wacht stonden.

We hebben prachtige gebouwen, kerken en kloosters bezocht. Allen herbergen een schat aan iconen en kunstwerken. 

We waren verbaasd over de pracht en de praal. Zeker over de kunstschatten in het Kremlin waar we zelfs werken van befaamde Nederlandse Meesters  konden bewonderen. De schoonheid van het treurige schilderij van Ferdinand Bols’  ‘De kettinghond’ zal me altijd bijblijven. Maar  ieder bezoek werd min of meer vergald door de aanwezigheid van de geweren. In zaal waar een gouden servies staat te pronken, stond in iedere hoek een gewapende soldaat die nauwkeurig onze bewegingen volgde.

In het Mausoleum op het Rode Plein zagen we het gebalsemde lichaam van de vermoorde eerste Premier van Rusland, Vladimir Lenin, uitgestrekt op zijn doodsbed liggen. Je kon hem bijna aanraken.

De kathedraal van St. Basil’s met zijn kleurrijke bolvormige daken schitterde in het zonlicht. Het is het mooiste kunstwerk dat ik ooit zag.

 

Jammer genoeg brak de dag van het vertrek aan.

Op de luchthaven van Moskou stonden we toevallig achter  onze luidruchtige man. Het viel me op dat hij en ik allebei een rode koffer van hetzelfde merk ter onderzoek op de lopende band zette. Niet alle koffers werden onderzocht. De bewaking liet de band met de bagage af en toe stoppen en onderzocht de koffer die voor hen kwam te liggen.

Mijn zus en ik slaakten een zucht van opluchting toen onze koffers in de muil van de transportwagen verdwenen. Het is niet prettig als de inhoud van je koffer voor de ogen van Jan en alleman wordt uitgespreid.

We kregen de bagage terug te zien op de lopende band in Zaventem. Met haar goed en vlug aangekomen koffer stond mijn zus ongeduldig naast me te trappelen. Mijn koffer kwam maar niet voorbij schuiven.  Nadat de rij koffers verscheidenen malen aan ons voorbij gegleden waren,  ontdekte mijn zus uiteindelijk als eerste de bewuste koffer en griste hem vliegensvlug van de band.  Ze had haast. Ze wilde naar huis.

Thuisgekomen ontdekte ik bij het openen van de koffer dat er een verkeerde koffer was meegekomen. Paniek natuurlijk. De link naar de andere rode koffer was vlug gelegd.

Er lagen zes goed verpakte iconen in.

‘Ik heb ze eerlijk gekocht’, zei de gewezen reisgenoot, ‘en het risico genomen om toch enkele exemplaren te smokkelen. Ik was zo blij en opgewonden dat de iconen zonder problemen door de douane waren geraakt, dat ik razendsnel de koffer van de band gepakt heb en in een taxi ben gesprongen.

Ik was heel erg verbaasd toen ik in de meegenomen koffer dameskledij en fantasievolle lingerie vond.’

De betekenisvolle knipoog die zijn woorden vergezelden deed me blozen. Op zijn vraag of hij zijn vergissing met een etentje kon goedmaken heb ik ‘ja’ gezegd. De man was toch wel aardig. Van het één kwam het ander.

Vijf iconen zijn de wijde wereld ingegaan.

De zesde icoon heeft een eervolle plaats in onze woning gekregen.