Omdat alle Samsonite koffers op elkaar lijken heb ik een Delsey koffer aangeschaft. Via een vriend, die voor het Franse merk werkt, heb ik hem voor een schappelijk prijsje op de kop kunnen tikken. Hij is lichtblauw en super solide, klein van afmeting, maar net groot genoeg voor de spullen die ik doorgaans nodig heb tijdens mijn businesstrips. Het enige wat ontbreekt, maar hem dan ook weer onderscheidt van andere koffers, zijn wieltjes.

Naast het vroegere Tempelhof in Berlijn, Orly in Parijs en Gatwick in London heeft het bagagepersoneel in tientallen luchthavens mijn famous blue suitcase in handen gehad. Blijkbaar dwingt het ding respect af, want na vele reizen is de koffer nog in erg goede staat.

Vandaag is het Kloten, ik bedoel, kom ik toe in de luchthaven van Zurich. Zwitsers zijn zoals hun klokken en horloges. Haast alles loopt er op wieltjes, efficiënt en precies. Ik ben nog maar net door de douane en paspoortcontrole of de lopende bagagebanden zetten zich reeds in beweging. Van ver zie ik reeds mijn blauwe Del (zo noem ik mijn valiesje) binnenrollen. Ik rits het van de band en loop snel naar de taxistand.  Mijn taxi zet mij af aan het Kameha Grand Hotel. Ik koos het omwille van hun slogan op internet: ‘Life is grand and so are you’. In de knotsgek ingerichte lobby met drie grote kroonluchters in de vorm van Zwitserse koebellen word ik in een mum van tijd ingecheckt. 

In mijn luxueuze kamer lees ik dat er een splinternieuwe Spa is geïnstalleerd in het  hotel. Precies wat ik nu nodig heb: heerlijk relaxen in de sauna en het stoombad. Eerst even mijn koffer leegmaken. Hemeltje, ik schrik me rot. Dit is Del niet. Mijn kreukvrije hemden,  mijn ondergoed, sokken en toiletgerief zijn vervangen door in zwarte plastic verpakte dingen. Daar gaat mijn saunaatje. Ik moet aan de slag om mijn koffer terug te krijgen en om de eigenaar van deze mysterieuze pakjes te vinden. 

Voor ik iets kan ondernemen, rinkelt de vaste telefoon in mijn kamer. Het is de receptie met de vraag of ik bezoek verwacht. Ik zeg dat ik hier voor zaken ben en pas morgen een afspraak heb met een klant in het restaurant van het hotel. Op de achtergrond hoor ik een zware schreeuwerige stem : “Welches Zimmer?” De lijn wordt verbroken.

Alvorens ik goed besef  wat er aan de hand is, hoor ik gestommel op de gang en wordt er op mijn deur gebonkt.
„Mach auf, öffne diese Tür“, schreeuwt de stem, die ik meteen herken van daarnet.  

Met helden heb ik mij nooit vereenzelvigd, dus snel ik naar de deur en open ze. Twee kale kleerkasten met fitnessabonnementen en zonnebril stormen binnen. Gelukkig, denk ik dan, merken ze meteen de geopende koffer op het bed. Eén van de heren in Armanipakken toont me een identieke blauwe koffer en vraagt of ik de gozer ben, wiens naam op het adreslabel staat. Ik knik en stamel: “Das ist mein Del, ja, vielleicht verwechselt  auf Kloten.”
Bij het woord Kloten beginnen beide ongure  types onbedaarlijk te lachen. Een van hen telt de pakjes in de andere Del, knikt voldaan en scheurt één pakje open. Hij toont mij de inhoud: bankbriefjes in Zwitserse Franken met een waarde die mij even doet duizelen. Hij neemt twee bankbiljetten uit het pakje en deponeert ze op het nachtkastje. “Für dich”, zegt hij met een grijns. Dan verdwijnen de twee zo snel ze gekomen zijn. Niet overtuigd dat het Zwitsers zijn, roep ik hen nog na: “Grüezi mitenand.”
Ik heb nog maar net de biljetten van tweehonderd Zwitserse Franken in mijn portefeuille gestopt wanneer er terug op de deur wordt geklopt.
Het is de driekoppige security van het hotel die komt kijken of alles in orde is.
“Kein Problem”,  zeg ik, “ein kleines Missverständnis, falscher Koffer in Kloten.” Ik wijs naar Del die op het bed ligt. De drie kijken elkaar verdwaasd aan, halen de schouders op en verlaten de kamer.
Dan toch nog een saunaatje, juich ik, maar ga eerst na of alles nog in mijn koffer zit.