Nadat de bewaker zijn laatste ronde heeft gedaan sluip ik zo stil als een muisje naar de vijver waarin grote bladeren van waterlelies drijven. Om niet ontdekt te worden had ik  mij in de hoge lianen verborgen. 

Ik heb geen kwaad in zin, maar het is verboden om na sluitingsuur nog hier te zijn om al die groene schoonheid te bewonderen. 

Ik was zo zenuwachtig na alle drukte op kantoor dat ik dacht dat het een goed idee zou zijn om in de tuinen te gaan wandelen. Ik houd van de rust die er heerst, van de plantengeur en het zachte kabbelen van het riviertje waarin zilveren en goudkleurige vissen hun soepele lijfjes voortbewegen. Ik kan er uren zitten dromen. De buitenwereld is zo rumoerig. Het stinkt naar benzine en alle mensen zijn gehaast. Bovendien er is niemand die op me wacht.

In een bed van varens zal ik  goed kunnen slapen om morgen in de vroege ochtend weer naar het werk te gaan. Maar eerst moet ik naar het reusachtig grote blad van een waterlelie om te onderzoeken wat mijn aandacht heeft getrokken. Terwijl ik met ontzag de omvang van het gekrulde waterlelieblad bekijk, verschijnt er een naakte jonge man die zich vredig uitstrekt op dit groen tapijt. Blond haar omkranst zijn gezicht waarin diep donkerblauwe ogen me vriendelijk aankijken.

Met zijn hand doet hij teken om naast hem te komen liggen. Ik kleed  mij uit en waad door het water naar hem toe. Zacht streelt hij mijn haar en neemt me in zijn armen. Ik krijg een gevoel dat ik niet ken. Een weldadige rust. De rust die ik mijn hele leven al aan het zoeken ben. 

Straks komt de bewaker de tuinen voor het publiek openstellen. Ik kan dan stillekes naar buiten glippen. Terug die hectische wereld in met al dat lawaai en rumoer. Maar ik ben een ander man geworden. Ik weet nu wat ik zoeken moet om rust te vinden.