Voordat ik het besef ben ik opeens naar de botanische tuin gefietst. Het is een zonnige dinsdagmiddag en onderweg naar huis van college is onbewust het verlangen omhoog gekomen om hier weer eens een bezoek te brengen. Een beetje onwennig parkeer ik mijn fiets en toon ik mijn studentenkaart aan de medewerker bij de kassa. Ik knik instemmend als ze vraagt of ik er al eerder ben geweest. Terwijl ik verder loop dwalen mijn gedachten af naar die eerdere bezoeken. Nooit eerder was ik hier alleen en plotseling word ik overvallen door een sterk gevoel van eenzaamheid. Ik blijf staan en onderdruk de neiging om om te keren en naar huis te fietsen. In plaats daarvan haal ik diep adem en wandel ogenschijnlijk rustig door naar de tropische kassen. De broeierige klamme lucht benauwt me nog erger dan anders. Om mezelf niet te verliezen in somberheid probeer ik me te focussen op de namen die systematisch bij alle planten staan vermeld. Toch kan ik de brok in mijn keel niet negeren. Juist op het moment dat ik mezelf wil overgeven aan mijn emoties voel ik een hand op mijn schouder. Verschrikt draai ik me om en ik kijk recht in jouw geruststellende ogen. Verrast kijk ik je aan en je geeft me een droevige glimlach.

“Zelfde idee, zusje?” vraag je terwijl je me omarmt. Meteen laat ik mijn verdriet toe en opgelucht beantwoord ik je omhelzing. De eenzaamheid verdwijnt en hoewel het verdriet net zo aanwezig is voelt het minder schrijnend als ik samen met jou ben.

“Wat kwam hij hier altijd graag, hè?” zucht ik terwijl we naar de planten kijken. “Als kind zijn we hier zo vaak geweest.”

“Totdat we als pubers niet meer mee wilden,” zeg je zachtjes. Ik pak je hand vast. “Gelukkig hebben we elkaar.”