De schaduw van het verleden

Ik had me opgegeven voor vrijwilligerswerk. Ik zou helpen om de tuin op te knappen bij mensen in nood.

Wanneer ik bezig ben met het verwijderen van het onkruid tussen de stenen, zie ik twee ogen kijken door de bomen.

Na een half uurtje, ga ik zitten op een ronde steen. Dan zie ik het meisje weer. Ze loopt langzaam naar me toe, gaat voor me staan en glimlacht.

Dan zeg ik: “Hallo, mooi weertje, hè?

Het meisje knikt?

Dan vraagt ze: “Ben jij onze nieuwe tuinvrouw?”

“Nee, niet echt. Ik kom alleen maar even helpen.”

“Leuk dat je er bent. Moeder zei dat je zou komen.”

“Hoe heet je?”

“Ik heet Anna.”

“Ik ben Charlotte.”

Ik kijk nog eens goed naar het meisje. Ze draagt een medaillon met een foto van een oude vrouw.

Dat is oma, zegt Charlotte. Oma hield ook van tuinieren.

Ze is pas geleden overleden. Tranen komen in haar ogen.

 “Ze was vast een lieve oma?”

Ze knikt.

Dan wijst ze naar een boom. “Daar is mijn boomhut. Daar zit ik vaak. Als je klaar bent met werk, mag je ook naar binnen.

Ik heb veel met oma gewerkt. Ze hield van groenten en kruiden en ze wist er veel van.”

“Waar staan die,” vraag ik? Het meisje loopt er naar toe en ik volg haar.

Ik zie vele groenten en kruiden. Sommigen zijn dood en dor. En er staat veel onkruid tussen. Namen staan er bij.

“Oma zorgde voor alles,” zegt een droevige stem naast me.

Na afloop zit ik met Charlotte in de boomhut. We hebben een goed uitzicht op de tuin. Naast bloemen en kruiden staan er ook bloemen in de tuin. Het is een prachtig gezicht.

 “Kom je morgen ook?” vraagt ze.

“Ja, dat is goed.”