Een teder verhaal, hoewel de kou de hoofdpersoon grijpt. Mooie metafoor. Mogelijk autobiografisch, zo leest het wel in ieder geval. Je zou voor het verhaal kunnen kiezen om het perspectief van de vrouw doe zelf zwanger wil worden te kiezen, dan kom je als lezer (mogelijk) nog meer op het verdriet. Maar als het autobiografisch is, niets meer aan doen. 

Ik snap wat Hadeke zegt, maar ik vind het ook mooi het verdriet van de moeder te zien in absentie van de zoon. Daar is meestal geen aandacht voor. De onverwachte babydingetjes die een trigger zijn.

Of hoe een moeder het lijden van een zoon overneemt. Waarom er babyspulletjes in de botanische tuin verkocht worden is mij ook een raadsel! Onverantwoord :)

Hoi Elrie, een indringend verhaal. Ik sluit me aan bij de opmerking van Hadeke. Je kunt verdriet hebben omdat je kind iets wordt misgund, maar je maakt nu het verdriet voor een ander groter. Ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen. Ik denk dat als het je dochter is die niet zwanger kan worden, het als moeder harder te voelen is. Maar het verdriet dat je hier beschrijft (en heel goed beschrijft), zou voor mij begrijpelijker zijn als het de ik-persoonwas die niet zwanger kan raken. Je geeft als reactie dat het je niet lukt om dat nu te doen. Dat hoeft ook niet. Je kunt het voor een volgend verhaal gebruiken.

Ik weet niet of dit verhaal autobiografisch is en ik je krenk met mijn opmerking. Ik weet nog hoe verdrietig ik was dat het zwangerworden aanvankelijk niet leek te lukken. Heb nu twee gezonde kinderen. 

Waarom is mijn zoon geen tweede kind gegund? --> hieruit maak ik op dat de zoon al een kind heeft. Voor mijn gevoel moet er staan, gezien de context, dat hem geen kind is gegund.

Wat een indrukwekkend verhaal, Elrie. Mooi hoe je beschrijft dat je afleiding zoekt en dan juist er weer mee wordt geconfronteerd. Zo gaat dat vaak. Ik denk, in tegenstelling tot Fief, dat de pijn van je kind, jouw pijn is. Het gemis van je kind is het gemis van jou. Je voelt het juist dubbel, omdat je zelf ook je eigen pijn hebt als grootmoeder. Je zag in gedachten je kleinkind al voor je, dat doet ook pijn. Je hebt dat heel mooi beschreven. Ook proef ik dat grootmoeders eigenlijk minder verdrietig zouden moeten/mogen zijn. En dat is dubbel pijnlijk. Je verhaal raakt me.

Hoi Ellie. Aangrijpend verhaal, ik voel de emotie, dat is knap.

Eén dingetje: zeggen mensen echt "Koud heb ik het"?
Persoonlijk zou ik ervan maken. "Ik heb het koud, steenkoud..."

Elrie, ik beaam jouw 'gevoel' bij die inversie van de zin.  Dat mensen het anders zeggen doet hier niet ter zake. Daarnaast is het thema van jouw tekst heftig en kan ook in andere situaties het zien van een voorwerp soms tot hevige emoties leiden. Een heel verhaal samengebald in vier paragrafen: knap is dat. 

Fijn om eens het perspectief van de moeder van een zoon te lezen. Ik denk dat veel moeders (oma's) niet over hun pijn durven te praten, zeker als er zoveel empathie is bij de oma. Mensen begrijpen niet hoe meevoelend anderen kunnen zijn door het zwijgen erover. Voor mij is dit ook een verhaal over grote empathie. Dat je het kouder hebt wanneer je verdriet hebt vind ik ook inzicht geven over hoe men verdriet ervaart. En ook goed: de triggers, de gevoeligheid bij het zien van een slabbetje. Een leerzaam verhaal!