‘Zet je spulletjes hier,’ zegt een oude taart met een leesbrilletje op het voorhoofd. Ze wijst naar een open plek tussen de reuzenwaterlelies. Haar lange bloemenrok fladdert langs twee bamboestokbenen en toont een stuk rimpelig bruinevlekkenvel boven witte sokken in gele Air Jordans. 

Jos vroeg of ik wilde optreden in het Citadelpark. Tuurlijk, had ik gezegd. Altijd in voor een cityrave. Tweede grot rechts, partytime. Wist ik veel dat ik pal op de middag in de Victoriaserre van de Gentse Plantentuin mijn kunsten mocht vertonen. Klotemanager, die Jos.

‘Heb je geen tafeltje? Waar zijn de speakers?’ vraag ik. Ik wijs in het rond. Kan toch moeilijk mijn Lenovo in de koffieplantjes smijten? Pikheet is het, en het stinkt ​​als een Thaise massagezaak. No sir, no happy ending. ‘En een wodkaatje Red Bull?’ Ik snuif en hoest. Te veel joints gepaft gisteren. Op de middag begot, ik lig normaal nog te maffen.

‘Het zijn de klierharen die etherische oliën bevatten,’ zegt het dametje en streelt een cacaoboom. Ze knijpt in de gele noten alsof ze verwacht dat de boom zal hijgen. Rammelt ze haar gidsengedoe op automatische piloot af? Ze zet mijn platentas in het grind alsof er eieren inzitten. Ze wil niet dat ze breken, ze wil pannenkoeken maken.

‘De speakers zijn ingebouwd,’ zegt ze en trekt een USB-C kabeltje uit een Papajaplant. 

Ik pleur mijn laptop in de rijstplanten, steek de kabel erin en druk op play. Redemption Song knalt door de bananenbomen. De roze reuzenwaterleliebloemen draaien zich om en wiegen op het ritme van Bob Marleys’ Wailers.

‘Dat marcheert,’ zeg ik tegen het voorhoofdbrilletje. ‘Wanneer komt het volk?’

Het dametje kijkt me aan alsof ik DJ Ghost ben en pannenkoeken draai.

‘Er komt geen volk,’ zegt ze. ‘Het is voor de bananen. Ze groeien krom.’