Wat een mooi verhaal. De metaforen werken hier goed, vind ik. Warmte voor de muziek en de docent.

In de zin die begint met: Terwijl ik sabbelde ... staat een 'stemde' teveel.

Graag gelezen.

Hoi Sakura, ik vind het ook een erg mooi verhaal, de metaforen zouden voor mij nog iets beeldender mogen zonder uitleg. Je beschrijft nu bijvoorbeeld hoe een accountant eruit ziet en wat het effect van Pavlov is. Buiten dat, een mooi verhaal.

In de eerste alinea beschrijf je de leraar als een "vegetarische hipster die op een andere planeet leefde", maar bij de tweede alinea is hij ineens een klinische accountant, of nee, bij nader inzien toch een buschauffeur. 

Beethovens negende --> volgens mij moet Negende met een hoofdletter omdat het een titel is.

10,000 yuan  --> in Engeland schrijven ze het met een komma, maar in het Nederlands geven we duizendtallen aan met een punt. 

Nog steeds kan ik geen Beethoven spelen zonder dat mijn speekselklieren actief worden. Ik ben letterlijk een Pavlov hondje. ---> Je zou ook alleen kunnen schrijven: Nog steeds kan ik geen Beethoven spelen zonder het Pavlov effect. Dan hoef je niet uit te leggen dat je speekselklieren actief worden. 

Even in reactie op Fief: je omschrijft tocht twee docenten? Een die je in het begin had en een ander nadat je verhuisd was.

Waar het bij mij duizelt m.b.t. onderscheid tussen metafoor en beeldspraak, speel jij daar volgens mij mee en gebruik je beide bewust. Voor mij zit daar ook precies het lastige in deze opdracht. In ieder geval helpt de opdracht, maar ook jouw bijdrage om me daar eens goed in te verdiepen.

Kyoto en Tokyo zijn prachtige anagrammen, wat het niet makkelijker maakt natuurlijk. Op zoek naar de metafoor (of foren) ontdekte ik wat dat jouw verhaal best ranzig maakt, of ligt dat echt aan mezelf? 

Als je dan sabbelt terwijl hij je viooltje stemt...

ZG

Excuses, Sakura, ik zag niet dat het om twee leraren ging. Waarschijnlijk omdat in mijn beleving de tweede zin ook prima op de eerste kan slaan. Nu ik het nogmaals lees, zie ik ook Kyoto en Tokyo staan. 

Commentaar Marc Hostwriters:

Meneer Oto is niet de doorsnee viooldocent. Meer nog, hij transformeert van klinische accountant naar buschauffeur tot koddige labrador. Als lezer ben je al direct geneigd meneer Oto San in je hart te sluiten. Hij geeft niet alleen muziek- maar ook levenslessen. Zijn uitspraak ‘De muziek houdt van je!’ is van een diepwijze schoonheid. Mili maant me aan de andere kant van het bureau tot stilte. Blijkbaar lees ik hardop de vondsten die me beroeren. Ik zal proberen te zwijgen en neem nog een snoepje ... Mooi verhaal, een metaforische ‘zoete’ herinnering.

Commentaar Mili Hostwriters:

Peulenschilletjes:

Beethovens negende > Beethovens Negende of de Negende Symfonie

Pavlov-hondje

Die Ode an die Freude

‘ … applaudisseerde hij voor me …’ > ‘voor me’ is overbodig, het is zo duidelijk

‘De muziek houdt van je!’ Een vreemde uitdrukking …’ > het is geen uitdrukking, hij drukt zich vreemd uit of ‘een vreemd gezegde’

Geen peulenschilletje:

Je gebruikt 6 keer ‘maar’ in je tekst en jij weet heel goed dat ‘maar’ niet dient als een bruggetje, maar ;-) als een tegenstelling.

Sakura, wat doen die peulenschilletjes ertoe, je tekst was als een mythische ervaring voor me, ik verdronk er bijna in.

Een transcriptie voor viool van de negende van Ludwig van? Die portugees-japanse zoetekauw kauwer Oto is waarachtig een meester. Chique tekst overigens. 

In een woord: prachtig! Met veel plezier gelezen. Je metaforen en beeldspraak ondersteunen je verhaal. Je hebt ze mooi gedoseerd. Ik raak de weg er niet door kwijt. Het is gewoon erg mooi, knap gedaan!

Een prachtige beschrijving van Osamu Oto! Buschauffeur, indeed! Spot on. Marc zei het al: die labrador, daar heb je niet over nagedacht. Te makkelijk. En toch, je maakt er bijna een sprookje van.

Prachtig verhaal met (gelukkig) subtiel gebruik van metaforen.

De meeste foutjes waar ik bij het lezen over viel, heeft Miki al benoemd.
Je weet mij echter behoorlijk figuurlijk de gordijnen in te jagen met de zinnen 'Ik ben letterlijk een Pavlov-hondje.' en 'letterlijk speelde met de muziek'. Dit zijn figuurlijk doornen in mijn ogen. Afijn, daar hebben we het al eerder over gehad. Afgezien hiervan met veel plezier gelezen.

Hallo Sakura, jouw verhaal trekt me onmiddellijk in een (Japanse) en ook herkenbare wereld. Zo fijn. Ik ben het met Tilma eens. Het verhaal leest als een sprookje. 
Ik speelde tijdens mijn pianoles de noten, niet de muziek. De gave om echt muziek te maken is helaas aan mij voorbij gegaan.

Sakura, jij gebruikte bij een andere schrijver het woord klutspudding. Dat wordt het ook als iemand zoals ik al moeite genoeg heeft om de noten goed te spelen.  

Hoi Sakura, heerlijk hoe meneer Oto zijn leerling(e?) geruststelt en tot grote muzikale hoogte weet te brengen. Een happy end, ook heerlijk!
Grappig hoe je de een typeert als labrador en de ander als Pavlov-hondje.  
De metaforen zijn functioneel en mooi gedoseerd, niet overdadig. 

Ik vind het prachtig hoe dit prachtige verhaal blijkbaar enkel bij mij als erg dramatisch binnekomt.

(wou gewoon ff delen)

 

Musonius, 'letterlijk' is toch uiterst grappig als je metaforisch bezig bent? Vind ik.

 

Kan zijn, maar als je zegt: "Ik ben letterlijk een Pavlov[-]hondje", dan ben je dus echt een hond van Pavlov. Ik wens het je niet toe, want de martelingen die die dieren moesten ondergaan, waren niet mals.