Ik kan een kreun niet onderdrukken als ik opsta. Te langzaam naar mijn eigen zin schuifel ik naar het keukenblokje. Mijn hand trilt zo erg dat het glas water ternauwernood het tafeltje haalt. Ik veeg met mijn zakdoekje enkele druppels weg van mijn kin en stop het terug in mijn mouw.

Ik laat me terug in mijn stoel zakken en neem het boek van het tafeltje. Het boek dat die lieve zuster voor me uit mijn boekenkast haalde. Zelf kwam ik er niet meer bij en het duurde drie dagen voordat Hasna weer dienst had en even tijd had.

Ik hoor aan de stemmen op de gang dat het bezoek voor Ellie er is. Ze is een van de weinigen op deze gang die bezocht wordt. Zelfs haar kleinkinderen laten zich regelmatig zien, wat een rijkdom.

Ik blader door het boek op mijn schoot en plotseling valt er een briefje uit. Gelukkig op mijn schoot, want als het op de grond was gegleden, had ik weer minimaal drie dagen op Hasna moeten wachten.

Het briefje gebruikte ik als boekenlegger, het staat me ineens weer helder voor de geest. Het is het bonnetje van de boekenwinkel waar ik boek het destijds kocht. Stukgelezen, vol herinneringen. Weggestopt, op de hoogste plank van de boekenkast, buiten bereik, tot iemand er de tijd voor nam.

Ik draai het bonnetje om en zie wat ik op de achterkant heb gekrabbeld.

‘Als ik later groot ben, wil ik ook een groot gezin, net als Afke.’