Stofwolken vliegen door onze achtertuin. Eén voor één neem ik de boeken uit de kast en open ze ergens in het midden, waarna ik ze met een harde klap sluit. Een beproefde methode, die van moeder op dochter is overgeleverd. Als ik straks de kast heb uitgesopt, is alles weer lekker schoon.

Dan dwarrelt er een briefje tussen de planten. Nieuwsgierig pak ik het op. Ik vouw het open en lees een gedichtje. ‘Voor Marco’ staat er boven. In gedachten ga ik terug naar mijn tienertijd. Wat was ik verliefd op die leuke jongen met rood haar en sproeten. Een stille verliefdheid, hij zag me niet staan.

Ik kijk in welk boek het zat. Het is mijn dagboek van de tijd dat ik in klas 1d zat. Dat heb ik lang niet gezien. Ik blader enthousiast en dan ben ik opeens weer dertien. Het noodgebouw, de klepperende stoeptegels in de gang, die ene keer dat ik eruit werd gestuurd terwijl de hele klas zat te kletsen, het zeilkamp, de dikke docente Frans (ze rookte in de klas), de leuke docent Engels, die ging zingen toen wij een proefwerk maakten…

Ik merk niet dat er iemand de tuin in komt.
‘Mam, mag ik een tosti maken?’
Mijn dochter staat voor me. Wat wordt ze groot, ze is net zo oud als ik toen, in de eerste.
‘Prima, hoor, ik lust er ook wel eentje.’
Ze loopt naar binnen, haar rode paardenstaart danst met haar mee.