… is de titel van een jeugdboek van Jo van den Donk,  dat ik cadeau kreeg tijdens het uitreiken van de rapporten bij het einde van een schooljaar.

Na hun overlijden werd het huis van mijn ouders leeggemaakt door de kinderen om spullen mee te nemen die hen dierbaar waren. Omdat ik ver weg woonde, kwam ik  als laatste aan bod. Jaren later vroeg ik mij af wie het boek had meegenomen. Niemand bleek  het zich te herinneren, tot een van mijn zussen  het terugvond en mij opstuurde.

Wanneer ik het uit de omslag neem, krijg ik een flashback. Op een zinken regenpijp aan het koertje achter ons ouderlijk huis staan allerlei berichten geschreven van broers, zussen en vrienden. Van mijn drie jaar jongere broertje vind ik de boodschap: ‘Michèle is mijn lief’ ondertekend met mijn naam. Op mijn kamer schrijf ik een briefje: ‘Ik zie Michèle van de schoolmeester die mijn broer bedoelt zeer graag, maar ik zie die andere Michèle, de dochter van de legerkolonel toch veel liever’.

Geen van beide schoonheden heb ik na mijn dertiende levensjaar nog ooit ontmoet. Er valt een briefje uit het boek. Ik herken mijn geschrift. Het is het bewuste briefje dat ik schreef op mijn twaalfde.  Dan merk ik dat mijn zus nog een kleine enveloppe heeft ingesloten. Als ik ze open, slaat de bliksem toe. Het is het overlijdensbericht van Michèle. Mijn zus heeft er bijgeschreven:  je weet wel, de dochter van de schoolmeester.

P.S.  Voor opdracht # 309 werd dezelfde titel gebruikt. Het ging tenslotte om hetzelfde boek.