versie 2

‘Heb je het al gehoord?’ Hijgend komt Marie de keuken binnengestormd. Ik heb net voor mezelf een kop koffie ingeschonken en pak meteen een tweede kopje voor haar erbij.
‘Goedemorgen, Marie, ga zitten. Wat moet ik gehoord hebben?’
‘Nou, van Henk?’
Kalm blijven. ‘Dirty Henk? Wat is er met hem?’
‘Die is vannacht in zijn huis vermoord. Neergestoken.’
Ik kan niet voorkomen dat mijn hand trilt; een voetbad op het schoteltje is het gevolg.
‘Dat meen je niet!’
‘Er staat een hele horde politiewagens voor hun huis, ik kwam er net langsgefietst.’
‘En Irene? Is ze ongedeerd?’
‘Geen idee. Zullen we even gaan kijken?’
‘Ga jij maar vast, ik moet eerst nog even een was aanzetten.’

Marie verdwijnt door de achterdeur en ik wacht tot ze wegfietst. In de bijkeuken pak ik de vuilniszak die verborgen ligt achter een stapel dozen en haal er de pyjamabroek en het -jasje van Irene uit. Verspreid over de broekspijpen en de mouwen van het jasje zijn bloedvlekken te zien; ze is flink tekeer gegaan. Samen met mijn eigen bonte was stop ik ze in de wasmachine.
Na de kledingstukken haal ik een bebloed mes tevoorschijn. Zorgvuldig poets ik het schoon en leg het tussen mijn eigen messen. Dat is de laatste plek waar ze zullen zoeken, hoop ik. Tot slot inspecteer ik de bijkeuken en het tuinpad of ik inderdaad alle sporen heb gewist van het nachtelijke bezoek. Ik sluit af en loop naar het huis van Irene. Halverwege rijdt een lijkwagen me voorbij.

Het huis is afgezet met linten en Marie staat bij een van de agenten.
‘Ze hebben haar bij familie ondergebracht, het arme schaap.’
‘Hebben ze al enig idee wie of waarom?’
‘Nee, geen enkel vermoeden, maar als je het mij vraagt: een criminele afrekening.’
Ik verberg mijn glimlach.

*************

versie 1

‘Heb je het al gehoord?’ Hijgend komt Marie de keuken binnengestormd. Ik heb net voor mezelf een kop koffie ingeschonken en pak meteen een tweede kopje voor haar erbij.
‘Goedemorgen, Marie, ga zitten. Wat moet ik gehoord hebben?’
‘Nou, dat van Henk?’
‘Dirty Henk? Wat is er met hem?’
‘Die is vannacht in zijn huis vermoord. Neergestoken.’
Het koffiekopje eindigt onzacht op tafel, een voetbad op het schoteltje ten gevolge.
‘Dat meen je niet!’
‘Zeker wel. Er staat een hele horde politiewagens voor hun huis, ik kwam er net langsgefietst.’
‘En Irene? Is ze ongedeerd?’
‘Geen idee. Ik zag haar voor het raam zitten, dus ik denk van wel. Misschien moeten we even bij haar langsgaan.’
Ik aarzel. ‘Ga jij maar vast, ik moet eerst nog even een was aanzetten.’

Marie verdwijnt door de achterdeur en ik wacht tot ze wegfietst. In de bijkeuken pak ik de vuilniszak die verborgen ligt achter een stapel dozen en haal er een pyjamabroek en -jasje uit. Overduidelijk niet mijn maat. Verspreid over de broekspijpen en de mouwen van het jasje zijn bloedvlekken te zien. Samen met mijn eigen vuile was verdwijnen ze in de wasmachine.
Na de kledingstukken haal ik een bebloed mes tevoorschijn. Zorgvuldig poets ik het schoon en leg het tussen mijn eigen messen. Tot slot inspecteer ik de bijkeuken en het tuinpad of ik inderdaad alle sporen heb gewist van het nachtelijke bezoek. Ik sluit af en loop naar het huis van Irene. Halverwege rijdt een lijkwagen me voorbij.

Het huis is afgezet door linten en Marie staat bij een van de agenten.
‘Ze hebben Irene bij familie ondergebracht, het arme schaap.’
‘Hebben ze al enig idee wie of waarom?’
‘Nee, geen enkel vermoeden, maar als je het mij vraagt: een criminele afrekening.’
Ik verberg mijn glimlach.