'Ik had je gezegd die blouse niet aan te doen. Iedereen gaat je straks uitlachen.' Ze grinnikt om alvast de aanzet te geven. Handen strak over elkaar, geknepen oogjes die dwars door je heen kijken. Hoewel ze amper tot mijn schouders komt en tenger gebouwd is, geeft ze je het gevoel dat ze je fysiek aan kan.  
'Kan je dat niet hier doen, preutse jongen,' roept ze als ik naar de slaapkamer loop om hem toch maar weer uit te trekken. Daar herinneren me de striemen op mijn armen me aan de consequenties als ik dit niet zou doen.  
 
Als ik de woonkamer weer betreed blijkt dat ze zelf die roze jurk heeft aangetrokken wat haar tijdens de buurtbarbecue heel wat spottende blikken op leverde. In haar ogen zijn dit aanmoedigende blikken, ik had het allemaal verkeerd begrepen. Ik was gewoon jaloers, gunde haar niets, etcetera. Ze verandert telkens iets aan het verhaal, maar het idee erachter is altijd hetzelfde. 
'Zo zeg, ben je daar eindelijk. Als we nu te laat komen weten we aan wie het gelegen heeft.' Ik check nog maar een keer de tijd op de Ikeaklok, maar die zegt hetzelfde als de Samsung; ruim op tijd. Ze beent richting de auto en ik hoef niet te vragen wie er vandaag rijdt. Waarschijnlijk zoekt ze een excuses om de radio keihard te zetten en flink de snelheidslimieten te overtreden. Een nieuwe hobby van haar waarvan de in haar ogen trofeeën; de aanmaningen dus, onbetaald in de bovenste bureaula liggen. 
 
'Ga dan gewoon definitief bij haar weg,' is wat vrienden zeiden. Zelfs mijn moeder die haar echt leek te mogen, zei dit. Maar zij snappen niet dat ze ook opeens kan omdraaien. Mij kan overrompelen met lieve woordjes, cadeautjes en oprechte aandacht. Laatst kwam ze heel attent met een handgeschreven brief waarin ze uitgebreid erop inging hoe geweldig ze me vindt. Vrienden en mijn moeder zeggen dat dit toneelspel is, maar ik geloof dat niet. Die warme, aanvoelende kant zit in haar versmolten. Het vormt een schakeltje in haar complexe persoonlijkheid.  
 
Toch weet ik nu ik zo naast haar in de auto zit, dat ik haar morgen voor de derde keer zal verlaten. Misschien om even aan mezelf te werken, misschien nu wel definitief. Of wellicht toch om weer die warme kant van haar mee te mogen maken, die ze zo liet zien tijdens de vorige twee afkoelperiodes.