versie 2

Vol bewondering en verwondering staar ik naar de man die, slechts gekleed in een spijkerbroek, over het podium beweegt. Hij is dit jaar de hekkensluiter van het popfestival. Grote plakkaten kondigden zijn komst al aan en gezien zijn hoge leeftijd waren we het er binnen onze vriendengroep unaniem over eens: dit optreden mochten we niet missen. Wij zijn blijkbaar niet de enigen die dat dachten. De tent is tot de nok toe gevuld.

Zo van een afstand is het de rock- en punklegende die ik me uit mijn jeugdjaren herinner. Levensgroot op de LED-schermen verraadt zijn rimpelige, uitgemergelde lijf zijn ware leeftijd. Het gebruinde vel hangt als een maatje te groot om zijn eens zo indrukwekkende six-pack. Bij elke beweging slingert zijn lange, vlassige en naar ik vermoed geblondeerde, piekhaar om zijn gezicht. Het jarenlange drugs- en drankgebruik heeft zichtbare sporen achtergelaten en ik heb het idee dat stimulerende middelen hem ook nu op de been houden. Hij houdt zijn ogen half gesloten als hij de zaal inkijkt; heel af en toe vang ik op de schermen een glimp op van de blauwgrijze kijkers. Een grijze ringbaard en verder ongeschoren wangen verdoezelen de grauwe huid van zijn gezicht.

Toch staat hij op dat podium als nooit tevoren; zijn stem is krachtig. Hij stelt zijn fans niet teleur en hij laat degenen die twijfelden aan zijn kunnen een poepie ruiken.
Vol overgave blèr ik zijn grootste hit Lust for life mee en even voel ik me weer een tiener. Naar zeggen heeft hij het stagediven uitgevonden, maar als ik hem zo zie bewegen, geloof ik niet dat hij een duik in het publiek zou overleven. Het is aan de ene kant bewonderenswaardig dat hij een dergelijke tour nog aangaat. Tegelijkertijd aanschouw ik een oude man die nog hevig zijn best doet, maar zijn beste jaren heeft gehad.
Na een paar nummers houdt hij het voor gezien. Zelfs een massaal “we want more” mag niet baten: een toegift zit er echt niet meer in. Toch verlaten we tevreden de enorme tent; we waren erbij, al was het misschien voor de laatste keer.

***

Versie 1

Hij is dit jaar de hekkensluiter van het popfestival. Grote plakkaten kondigden zijn komst aan en we waren het er binnen onze vriendengroep unaniem over eens: dit optreden mogen we niet missen. Het zou zomaar zijn laatste kunnen zijn en dan kunnen wij tenminste nog zeggen dat we hem levend hebben gezien. Wij zijn blijkbaar niet de enigen die dat dachten. De tent is tot de nok toe gevuld.

Vol bewondering en verwondering staar ik naar de man die, slechts gekleed in een spijkerbroek, over het podium beweegt. Zo van een afstand is het de rock- en punklegende die ik me uit mijn jeugdjaren herinner. Levensgroot op de LED-schermen verraadt zijn rimpelige, uitgemergelde lijf zijn ware leeftijd. Het gebruinde vel hangt als een maatje te groot om zijn eens zo indrukwekkende six-pack. Bij elke beweging slingert zijn lange, vlassige en naar ik vermoed geblondeerde piekhaar om zijn gezicht. Het jarenlange drugs- en drankgebruik heeft zichtbare sporen achtergelaten en ik heb het idee dat stimulerende middelen hem ook nu op de been houden. Hij houdt zijn ogen half gesloten als hij de zaal inkijkt; heel af en toe vang ik op de schermen een glimp op van de blauwgrijze kijkers. Een grijze ringbaard en verder ongeschoren wangen verdoezelen de grauwe huid van zijn gezicht.

Toch staat hij op dat podium als nooit tevoren; zijn stem is krachtig. Vol overgave blèr ik zijn grootste hit Lust for life mee en even voel ik me weer een tiener. Naar zeggen heeft hij het stagediven uitgevonden, maar als ik hem zo zie bewegen, geloof ik niet dat hij een duik in het publiek zou overleven. Het is aan de ene kant bewonderenswaardig dat hij een dergelijke tour nog aangaat. Tegelijkertijd aanschouw ik een oude man die nog hevig zijn best doet, maar zijn beste jaren heeft gehad.
Na een paar nummers houdt hij het voor gezien. Zelfs een massaal “we want more” mag niet baten: een toegift zit er echt niet meer in. Toch verlaten we tevreden de enorme tent; we waren erbij, al was het misschien voor de laatste keer.