De enveloppe

Het gevoel waar ik vooraf bang voor was, valt als een deken over me. Ik heb me teruggetrokken in de kamer die mijn vriendin me toewees. Om ruzie te voorkomen regelt een van ons, dit keer Babs, alles voor onze jaarlijkse reünie. Vol voorpret en verwachtingen kwam ik ook deze keer aan. Voor mij was het een thuiswedstrijd, het huis ligt twintig kilometer vanaf mijn woonplaats. Mijn vriendinnen wonen nog altijd in Amsterdam.

Wat een vieze boel, denk ik om me heen kijkend. Natuurhuisjes, onder die naam verhuren ze. Natuur komt tot in de slaapkamer, de mieren kruipen over de grond en spinnen nestelen zich in de hoeken. De bedden zijn opgemaakt, dat is dan wel weer een pre. Mijn kop stotend tegen de balk keur ik de matras. Ik heb een hekel aan kuilen en vraag me af of de natuur ook tussen de lakens is gekropen.

Het ligt goed, alleen het pannekoekenkussen is onaangenaam. Ik til het op om het wat op te kloppen, als ik een enveloppe ontwaar. Knipperend met mijn ogen, vol ongeloof over deze vondst, draai ik hem om. Gesloten, zonder tekst erop, wat doet dat ding in mijn schone bed? Ik wil ermee naar de anderen als ik me bedenk. Waarom niet even kijken wat erin zit, misschien is hij van Babs. Nieuwsgierig scheur ik hem open en zie drie briefjes van tweehonderd eruit vallen. Het is dat er een getal op staat, gezien heb ik ze nooit eerder.

Wat nu? Er schieten meerdere scenario's door mijn hoofd. Ik wil helemaal niet naar mijn vriendinnen. Ook het aanmelden bij de verhuur verwerp ik uit mijn gedachten. Hiermee kan ik mijn schuld aan Peter afbetalen, nieuwe kleren is ook een optie.
Vanaf heden ben ik een slecht mens.

'Meiden, staat het bier koud?'