#395 - De laatste adem

‘’Opnieuw man gewurgd met fietsketting: tweede slachtoffer seriemoordenaar?’’ Daniel moest glimlachen bij het lezen van de krantenkop. Losers, jullie lopen achterop, dacht hij, terwijl hij een grote slok van de hete koffie naar binnen goot. Nee, geen fietsketting! Een snelbinder. Ja, zelfde moordenaar, met uitroepteken! Hij had het willen uitschreeuwen, maar hij wist zich wel in te houden. Dit was niet het moment om de aandacht naar zich toe te trekken. Hij wenkte Laura, de serveerster, en vroeg om zijn kopje bij te vullen. Wat was dat meisje knap, hij zou wel heel de dag naar haar kunnen staren.

Het artikel bracht niet veel nieuws. Het onderzoek naar de twee vermoorde mannen was gaande. Details werden niet vrijgegeven. Wel stond vast dat de twee mannen jonge twintigers waren, studenten aan de Universiteit van Gent, en de modus operandi dezelfde was. Over een derde vermiste student werd niet gesproken. Zijn lijk zou weldra boven water komen, wist Daniel.

Bij het lezen van het krantenartikel, voelde Daniel zich exstatisch. Eindelijk werd er over hem gesproken. Hij was niet langer een niemendal, een muurbloempje dat niet werd opgemerkt. Hij zou niet meer het mikpunt van spot zijn bij zijn collega’s van de fietsherstelplaats, zijn vader zaliger had eindelijk eens trots kunnen zijn. Voor de vrouwtjes zou hij niet meer onzichtbaar blijven. Hij lonkte naar het verleidelijke kontje van Laura die vrolijk door de koffiebar huppelde. Dat is werk voor later, dacht hij. Eerst nummer vier.

Ze deden zich zo stoer voor, die jongens. Ze dachten dat ze wat voorstelden nu ze zich strontzat van cantus naar cantus sleepten in de grote stad. Plattelandsjongens ja! Insecten! Met een paar harde stoten in hun puistengezicht stonden ze wankel als een rotte boom in de wind. Een klein duwtje en ze lagen helemaal plat. Daarna was het een kleine moeite om met de snelbinder van hun fiets het strottenhoofd dicht te snoeren. En dat was het moment waar Daniel zo naar uitkeek.  De angst in hun ogen of smekende blikken deed hem weinig of niets, maar het moment, die seconde, die milliseconde, die allerlaatste microseconde, voordat ze hun laatste adem uitbliezen, was zo schoon, zo oprecht en zo intens, dat Daniel echt voelde wat gelukkig zijn was. Hij wou dat hij dat moment kon vasthouden, voor altijd, maar helaas. Hij trooste zich met het idee dat de vergankelijkheid van dat allerlaatste levensmoment zou blijven voortbestaan in de eeuwigheid van hun dood.

Daniel keek de koffiebar rond. Dit was niet de plaats waar hij gewoonlijk een slachtoffer uitzocht, maar hij kon het niet laten. Ik pak het moment, dacht hij zelfzeker, nood breekt wet. De  grondige screening, om het doen en laten van zijn slachtoffer te leren kenen, liet hij nu maar achterwege. Een paar tafels verder zat een jongen met snor en het ideale profiel. Hij was jong, dronk een caffe latte – studentenkoffie! - en zat gebogen over een laptop. Bovendien maakte hij grapjes met Laura. Dat kon Daniel al helemaal niet hebben.

Een half uur later stond snorremans eindelijk recht. Daniel volgde hem de koffiebar uit. Tot zijn verbazing had de student geen fiets en wandelde hij slungelig richting het park. Het oude park bestond uit een wirwar van smalle paden tussen volgroeide struiken en hoge bomen. De jongen was een vogel voor de kat. Daniel fietste met hoge snelheid achter hem aan en sloeg hem keihard op de slaap. Terwijl de jongen zijn evenwicht probeerde te bewaren, greep Daniel naar zijn snelbinder. Tevergeefs, want die had hij niet terug vastgemaakt aan zijn fiets na de boodschappen van de vorige dag. De fouten stapelden zich op, en dat werd bevestigd door een slag op zijn ruggegraat, een stoot in de nieren en zijn benen die van onder zijn lichaam werden gehaald. De jongen leek de nieuwe Karate Kid wel. Enkele studenten  - op fietsen uiteraard - snelden toe . Daniel probeerde zich te weren tegen het bombardement van schoppen en slagen dat werd afgevuurd. Iemand haalde een mes boven en haalde Daniel finaal onderuit met drie diepe steken.

Ze zeggen dat je op het einde van je leven, de allerleukste momenten nog eens herbeleeft. Daniel zag helemaal niets. En bij zijn allerlaatse adem, op het moment hij dat intense gelukzalig gevoel dacht te herbeleven, nu tot in de eeuwigheid, kon hij alleen maar puffen en beven bij de immens schromelijke angst die hij voelde voor de dood.