Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#395 - Confetti

Het lichtgekleurde zomerjurkje heeft speelse grote en kleine stippen in vrolijke kleuren. Tegen beter weten in kocht hij het en nam hij het in zijn koffer de halve wereld over mee. Thuisgekomen heeft hij het gewassen, drie keer gestreken om de kleine plooien van de wijde rok netjes te krijgen en opgehangen.

Elke keer als hij er langs loopt, ziet hij hoe An als klein meisje lenig en onverschrokken op speelrekken klom en onbevangen, naar hartenlust rondrende. Zorgeloos en altijd vrolijk. Engelachtig mooi, met weinig omkijken naar. Hij zag daardoor de signalen echter te laat. An werd steeds vaker moe, had veel buikpijn, at slecht en was om de twee, drie weken ziek. Werk; alles, liet hij uit handen vallen om haar op te vangen. Mager, lijkbleek, slap, koortsig, moe en doodziek, werd ze een zorgenkindje. Machteloos voelde hij zich om haar zo geveld te zien. En doodsbang om haar te verliezen.

Haar immuunsysteem was dusdanig van slag dat ze purpura, bloeduitstortingen, kreeg. Rode en paarsblauwe plekken bedekten haar hele lichaam als een soort van naargeestige confetti. Nooit, nooit meer wilde hij dat zijn kind zo ziek zou zijn. De juf werd op het hart gedrukt: ‘An mag zich niet inspannen op doktersadvies, houdt u er alstublieft rekening mee?’ Ongelooflijk kwaad werd hij toen An toch mee had moeten doen met voor haar te zware fysieke activiteiten. De juf vond dat An zich aanstelde en noemde hem een hypochonder. 

Hij deed An op een andere school, tot haar grote verdriet. Overbezorgd als hij was, ontging hem dat. Als ze maar nooit meer zo ziek zou worden, was zijn grootste angst. Hij sleepte haar van arts naar arts, van onderzoek naar onderzoek en van ziekenhuis naar ziekenhuis. Ontdekt werd wat het was. Gelukkig, had hij gedacht, geen kanker of andere dodelijke ziekte.

Gelukkig was An allerminst. Haar wereld stortte in. Levenslang een aangepast dieet en nooit meer normaal kunnen eten. Ze werd een stil, bang en teruggetrokken tiener. Gesloopt door haar ziekte, schoolachterstand en overmand door sombere emoties. Haar wereld werd kleiner en kleiner, met steeds minder energie. Zelfs piano spelen, haar grootste passie, lukte niet meer en gaf ze na jaren op.

Ze sliep slecht en kreeg melatonine. Furieus was hij op de huisarts, toen bleek dat ze meer buikpijn kreeg, ‘Hoe kunt u dit aan mijn kind voorschrijven, terwijl bekend is dat ze er last van krijgt met haar aandoening??' Gegeneerd, maar gedwee liet An het gebeuren. Ze wist dat hij er altijd voor haar was en ontwricht, maar onvermoeibaar doorging om haar blij te maken. Zoals met Mozart, de kat die ze van hem kreeg, waar ze dol op was en naar haar idool vernoemde. En hoe hij een jaar lang kilometers ver fietste voor het behalen van zijn certificaat om speciaal voor haar taarten te kunnen maken.

Maar elke keer als hij uitviel tegen medici die domweg checklists afwerkten en het allemaal verkeerd deden door An niet goed genoeg te helpen, werd de spanning haar teveel. Al had hij gelijk. Toen een specialist haar passieve futloosheid naar zijn hand zette en haar vader voor de afsprakenbalie luid ruzie maakte erom, was voor An de maat vol!

In zijn hoofd hoort hij heldere pianoklanken als hij naar de jurk bezaaid met stippen als feestelijk confetti kijkt. Hij koestert elk moment dat ze samen hadden. Vooral als ze 'A cloudy day' speelde, helemaal uit het hoofd, genoot hij vol trots van haar. Op afstand lijken de grotere samengeklonterde stippen in meerdere tinten roze op de sierlijke kersenbloesem waar ze zo van houdt. Hij wist meteen dat dit een jurk voor An is en ziet haar er vrolijk in rondlopen; ooit, als ze terug is...

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Haring, een verhaal over een vader die er begaan is met zijn dochter. Heftig verhaal.

Je verhaal laat me wel met vragen achter. Je schrijft vanuit de vader en noemt nergens de moeder, dus ik ga ervan uit dat het om een alleenstaande vader gaat. Hij koopt een jurkje omdat het hem aan zijn dochter herinnert. Vervolgens beschrijf je een hele ziektegeschiedenis, waarna het vaag blijft wat er uiteindelijk met An is gebeurd. De maat was vol voor haar. Heeft ze er zelf een einde aan gemaakt? De zin "Op afstand .... waar ze zo van houdt." doet vermoeden dat ze nog leeft. Zo niet, dan moet het zijn: ... waar ze zo van hield.
Persoonlijk had er voor mij iets minder ziektegeschiedenis in gemogen en meer over de relatie tussen vader en dochter. Of misschien iets meer vertellen over hoe het met haar is afgelopen. Heeft ze het jurkje ooit gedragen?

Elke keer als hij het ziet denkt hij aan hoe An  --> tussen ziet en denkt hoort nog een komma

met haar aandoening??'.  --> de punt hoeft niet meer.

het sierlijke kersenbloesem  ---> de sierlijke kersenbloesem

Hij wist meteen dat dit een jurk voor An is en ziet haar er vrolijk in rondlopen.  ---> is en ziet moeten volgens mij was en zag zijn.

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

Dank je wel! Heb je feedback en de correcties verwerkt. Je aannames en vermoedens kloppen.

Een hartelijke groet, Haring

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Haring1,

Dit is een heel mooi uitgewerkt verhaal. Je hebt de heftigheid van de emoties die vader voelt (of meer algemeen: wat een vader zou voelen) mooi omschreven: je ziet hier erg mooie, pure vaderliefde terug. De twijfels, woede, machteloosheid en liefde: het komt allemaal terug. 
In het geheel leest het soms een beetje (met de nadruk op 'beetje') trager, omdat het verhaal soms wat gefragmenteerd overkomt. De alinea's die je schrijft staan wat op zichzelf. Daar mis ik wat overgangen. 

Je zou kunnen proberen om symboliek te gebruiken om van de ene alinea naar de andere over te gaan. Of laat de gedachten van vader zodanig afdwalen dat bepaalde herinneringen elkaar opvolgen (om maar wat voorbeelden te noemen).

Buiten dat is het verhaal zoals gezegd erg mooi en leest het prettig. 

Groet, 

Nadine