#395 - Confetti

Het lichtgekleurde zomerjurkje heeft speelse grote en kleine stippen in vrolijke kleuren. Tegen beter weten in kocht hij het en nam hij het in zijn koffer de halve wereld over mee. Thuisgekomen heeft hij het gewassen, drie keer gestreken om de kleine plooien van de wijde rok netjes te krijgen en opgehangen.

Elke keer als hij er langs loopt, ziet hij hoe An als klein meisje lenig en onverschrokken op speelrekken klom en onbevangen, naar hartenlust rondrende. Zorgeloos en altijd vrolijk. Engelachtig mooi, met weinig omkijken naar. Hij zag daardoor de signalen echter te laat. An werd steeds vaker moe, had veel buikpijn, at slecht en was om de twee, drie weken ziek. Werk; alles, liet hij uit handen vallen om haar op te vangen. Mager, lijkbleek, slap, koortsig, moe en doodziek, werd ze een zorgenkindje. Machteloos voelde hij zich om haar zo geveld te zien. En doodsbang om haar te verliezen.

Haar immuunsysteem was dusdanig van slag dat ze purpura, bloeduitstortingen, kreeg. Rode en paarsblauwe plekken bedekten haar hele lichaam als een soort van naargeestige confetti. Nooit, nooit meer wilde hij dat zijn kind zo ziek zou zijn. De juf werd op het hart gedrukt: ‘An mag zich niet inspannen op doktersadvies, houdt u er alstublieft rekening mee?’ Ongelooflijk kwaad werd hij toen An toch mee had moeten doen met voor haar te zware fysieke activiteiten. De juf vond dat An zich aanstelde en noemde hem een hypochonder. 

Hij deed An op een andere school, tot haar grote verdriet. Overbezorgd als hij was, ontging hem dat. Als ze maar nooit meer zo ziek zou worden, was zijn grootste angst. Hij sleepte haar van arts naar arts, van onderzoek naar onderzoek en van ziekenhuis naar ziekenhuis. Ontdekt werd wat het was. Gelukkig, had hij gedacht, geen kanker of andere dodelijke ziekte.

Gelukkig was An allerminst. Haar wereld stortte in. Levenslang een aangepast dieet en nooit meer normaal kunnen eten. Ze werd een stil, bang en teruggetrokken tiener. Gesloopt door haar ziekte, schoolachterstand en overmand door sombere emoties. Haar wereld werd kleiner en kleiner, met steeds minder energie. Zelfs piano spelen, haar grootste passie, lukte niet meer en gaf ze na jaren op.

Ze sliep slecht en kreeg melatonine. Furieus was hij op de huisarts, toen bleek dat ze meer buikpijn kreeg, ‘Hoe kunt u dit aan mijn kind voorschrijven, terwijl bekend is dat ze er last van krijgt met haar aandoening??' Gegeneerd, maar gedwee liet An het gebeuren. Ze wist dat hij er altijd voor haar was en ontwricht, maar onvermoeibaar doorging om haar blij te maken. Zoals met Mozart, de kat die ze van hem kreeg, waar ze dol op was en naar haar idool vernoemde. En hoe hij een jaar lang kilometers ver fietste voor het behalen van zijn certificaat om speciaal voor haar taarten te kunnen maken.

Maar elke keer als hij uitviel tegen medici die domweg checklists afwerkten en het allemaal verkeerd deden door An niet goed genoeg te helpen, werd de spanning haar teveel. Al had hij gelijk. Toen een specialist haar passieve futloosheid naar zijn hand zette en haar vader voor de afsprakenbalie luid ruzie maakte erom, was voor An de maat vol!

In zijn hoofd hoort hij heldere pianoklanken als hij naar de jurk bezaaid met stippen als feestelijk confetti kijkt. Hij koestert elk moment dat ze samen hadden. Vooral als ze 'A cloudy day' speelde, helemaal uit het hoofd, genoot hij vol trots van haar. Op afstand lijken de grotere samengeklonterde stippen in meerdere tinten roze op de sierlijke kersenbloesem waar ze zo van houdt. Hij wist meteen dat dit een jurk voor An is en ziet haar er vrolijk in rondlopen; ooit, als ze terug is...