Verstopt in bed
Trillend over mijn hele lijf probeer ik overeind te komen. Wat mijn benen niet willen gebeurt toch: ze strekken zich en dragen mijn gewicht. Als door een dikke mist zie ik de omgevallen stoel. Na wat geknipper met mijn ogen is alles weer helder. Ik slaak een zucht wat pijnlijk is, zoals elke beweging op dit moment. Mijn man is de kamer uit. Wanneer Eefje de deur uit liep weet ik niet. Luid roepend om haar loop ik het huis door, het blijft ijzig stil. Geen Eef in de keuken, badkamer of op haar kamertje. Ze zal toch niet naar buiten zijn? Wanhopig duw ik de deur van mijn slaapkamer open. Onder het dekbed zie ik het berenoor van Lolly, Eefjes megaknuffel.

'Eefje?'
Zachtjes trek ik het dons, gestoken in een vrolijke hoes, opzij. Opgerold tegen Lolly ligt mijn dochtertje daar, muisstil. Ze tilt haar hoofdje niet op. Als ik haar zachtjes van Lolly af wil draaien zodat ik haar snoetje kan zien, trekt ze zich schielijk terug. Op de rand van het bed zittend aai ik voorzichtig over haar krullenbol, gelukkig laat ze dat toe.
'Mama is ook geschrokken liefje, maar het is goed nu.'
Twee blauwe kijkers kijken me na die woorden aan. Hortend komt er een zucht uit haar mondje.
'Grote mensen maken soms ruzie. Papa was boos maar als hij straks terugkomt is dat vast over.'
Eefje laat Lolly los en als een klimaapje nestelt ze zich op mijn schoot. Ze barst uit in een huilbui, die zo diep uit dat kleine lijfje lijkt te komen alsof hij nooit meer zal stoppen.
Ik fluister lieve woordjes, streel haar, geef vlinderkusjes terwijl ik mijn pijn verdring en haar pijn als een messteek bij me binnenkomt.

Ineens stopt het schreien, Eef glipt uit mijn armen en nestelt zich tegen Lolly aan.
'Dekbed', mompelt ze, ik leg het meteen over haar heen.
'Is Lolly ook verdrietig?' vraag ik. 'Wil je met hem praten? Misschien snapt Lolly wel dat Papa even heel boos was. Zo boos dat hij niet wist waar hij zijn boosheid moest laten en toen mij maar ging slaan. Daar heeft hij nu zeker spijt van. Als hij straks terugkomt zegt hij vast sorry. Ook tegen jou omdat hij je zo heeft laten schrikken.'

Ik moet diep bukken, wil ik de woorden verstaan, die gedempt worden door de berenbuik.
'Sam mag mij ook niet slaan zegt Juffie. Waarom loop jij niet weg als Papa begint te slaan? Ik loop altijd naar Juffie toe. Jij moet samen met mij weglopen. Nu was ik helemaal alleen met Lolly in jouw bed. Kom je nu liggen Mama?'

Zo snel als mijn pijnlijke lijf het toelaat kruip ik tegen Eefje en Lolly aan.
'Nu kan Papa je niet meer slaan', zegt Eef en stille tranen zoeken zich een weg uit haar blauwe kijkers.