Heel graag gelezen. Herkenbaar voor velen, dit. 

Het echtpaar is enkelvoud, metselden niet, maar dat is waarschijnlijk gewoon een tikfoutje. 

Deze zin vind ik heel mooi: Als jonge mensen hadden ze zich een toekomst gedroomd waarop ze constant op roze wolken zouden wandelen. 

Marijcke, ik heb je verhaal twee keer gelezen, twee keer genoten van je wijsheid en prachtige beeldtaal. Tja, het groenere gras blijkt ook stugger te zijn ... 

Mooi Marijcke, gedane zaken nemen geen keer, net als opgehaalde of opgeblazen bruggen.

Marijcke, ik vind het een prachtig verhaal, heel mooi geschreven en heb het met bewondering gelezen. Het is een ongewenste/onverwachte ontmoeting, maar met de ontmoeting zelf wordt niet veel gedaan. Het verhaal gaat alleen over hoe ze uit elkaar groeiden. Daarvoor gebruik je mooie metaforen. Ik mis in het verhaal hoe ze nu tegenover elkaar staan en wat de ontmoeting hen oplevert, de opdracht. Je schrijft hoe de man terugdenkt aan zijn eerste liefde, hoe hij toch wat twijfels leek te hebben, maar hoe voelt het om ineens weer voor haar te staan? Nu lees ik alleen dat ze knikken en weer verder gaan. 

In de titel hoort ophaalbrug ook aan elkaar.

Marijcke, dat je een strak verhaal hebt geschreven staat buiten kijf. Daarom is het ook een meer dan goed verhaal wat ik met bewondering las. Dat is ook niet het punt dat ik wilde maken. Het is uiteraard te verwachten dat ze zich ongemakkelijk voelen, maar het knikken alleen zegt mij niets. Met je verhaal schets je de achtergrond, maar niet de huidige situatie. Hoe ondergaat de vrouw de ontmoeting? Ze staat onverwacht weer tegenover de man die haar verliet vooor een ander. Wat zegt haar knikken? Heeft ze de breuk geaccepteerd, is ze nog steeds verdrietig? Boos? Laat ze dat zien? En de man? Bevestigt de onverwachte ontmoeting zijn twijfel? Laat hij zijn twijfel zien, misschien zijn schuldgevoel?

Marijcke,

Wat een schitterend gegeven gebruik je bij het invullen van deze opdracht. Helaas moet ik je bekennen over de uitwerking niet zo enthousiast te zijn als de andere lezers. De uitwerking van het mooie idee stelt mij wat teleur.

Het kan zijn dat het hele verhaal zich afspeelt in de gedachten van het echtpaar, maar het komt in elk geval bij mij niet zo over. Het heeft meer weg van een infodump voor de slotzin.

Mijns inziens zou het een boeiend verhaal kunnen worden als je heden met verleden verweeft, een kapstok gebruikt om gevoelens en gedachten aan op te hangen en een perspectiefwisseling (of alwetende verteller) gebruikt. Gedachten gaan snel en bij iedere stap, elke kleine beweging kun je in een flits een heel leven aan je geestesoog voorbij zien trekken.
Bijvoorbeeld: de vrouw ziet de sjaal en herinnert zich de dag dat ze die voor hem kocht. De man hoort haar hakken op de stenen en dit geluid brengt hem terug naar de tijd dat hij dit dagelijks hoorde als ze thuis kwam van haar werk.
Zo kun je nog denken aan kussende lippen, handen die slaan en strelen, ogen die vuur schieten, etc.

Daarbij is mag het prachtige beeld van de brug, nader tot elkaar komen en weer uiteengaan, wat meer uit de verf komen.

Een andere interpretatie is dat de infodump niet meer is dan een biografie die door de schrijver is geschreven en dat er geen enkel gevoel of gedachte bij de twee is en dat ze vreemden voor elkaar zijn.
Ben wel benieuwd naar wat je bedoeling was.

Marijcke, er zijn vele mogelijkheden om jouw verhaal anders, misschien beter, gestalte te geven, maar jouw mijmeringen waren voor mij al voldoende om het een sterke vertelling te vinden.
Ik zou wel hier en daar een komma plaatsen. 

Marijke, prachtig geschreven. Ik zou wensen dat je ruimte had voor meer woorden, zou graag lezen wat de ontmoeting teweeg brengt bij beide. Neemt niet weg dat het toch een compleet verhaal is. 

"Een beurse plek in zijn hart die er vroeger niet was" bezorgd mij kippenvel, mooi verwoord.