Je ziet haar ogen stralen van pret. Ze kan nauwelijks een grijns onderdrukken. Daar staat hij. In zijn grijze plunje. Precies als die van zoveel jaren geleden. Een afgedragen slobbertrui; versleten, vieze gympen zonder sokken; een vale broek losjes op de heupen, die ondanks het overhangende, uitpuilende buikje bijna naar beneden wil glijden. Ongeschoren met een jampotglazenbril. Niets veranderd. Nou ja, misschien kaler, met hier en daar wat dunne, plakkerige plukken. Zo’n stille type, dat nooit iets durft te zeggen. Maar niet onaardig verder.

Daarom pakt ze zijn arm en loopt met hem naar een tafel. Onderwijl vertelt ze honderduit en houdt ze hem nauwlettend in de gaten. Zijn gezicht spreekt boekdelen, ze geniet ervan. Vanwege zijn grimas van ‘Heb je haar weer, dat hoogdravende mens!’, kan ze het niet laten om er een schepje bovenop te doen. Nog geen weerwoord. Als de koffie op is lopen ze naar buiten en gaat ze er gehaast van door. Snel op haar hakjes, over het verlaten bospad, zoekend naar het restaurant voor het verjaardagsfeest, terwijl ze denkt: Nog steeds in zijn schulp. Jammer; zo weinig groei en ontwikkeling.

Eindelijk ziet ze iemand lopen, ze roept ‘Wacht!’. Als hij zich omdraait en dichtbij is, schrikt ze. Oh nee, niet hij! Pijnlijke herinneringen aan haar zelfingenomen ex, Aiden, komen terug. Afkeuring als ze een keer met vriendinnen wegging en zich leuk kleedde. Het er niet mogen zijn en op de achtergrond blijven, zodat hij kon schitteren. Constant gecorrigeerd worden en aanpassen aan zijn wensen. De houding: ‘Het ligt allemaal aan jou, want ik ben simpelweg een perfect mens’. Het zwijgen; het niet meer praten. Hij was altijd maar boos, op haar! Omdat ze meer bereikt heeft. Ze ging eraan kapot. En werd een stille mus, die jarenlang vrijwel niets meer zei...

Nu ik hem toch zie kan ik maar beter normaal doen en misschien de weg vragen, denkt ze in paniek, ondanks de bekende snijdende spanning en het beklemmende gevoel van toen. Blijkbaar nog getergd, ziet ze hem echter wuivend weglopen. Ontdaan, maar verlost, ademt ze voorgoed bevrijd door.