Zes mensenogen staren naar de kruisspin die met zijn web bezig is. Twee hondenogen glijden niet-begrijpend van het ene gezicht naar het andere.

De jongen en het meisje waren de man met zijn beagle al voorbijgelopen, maar zijn aandachtige blik op iets in de bosjes wekte zoveel nieuwsgierigheid op dat ze gedwongen waren terug te keren.

“Kijk nou,” roept de jongen uit, “dat beest bouwt geen web, maar breekt het af! Dat heb ik nog nooit gezien.”
De man glimlacht.
“Dat doen spinnen wel vaker. Als spinnen een nieuw web willen maken, eten ze het oude op. Dat is niet bijzonder. Wat wel vreemd is, is dat ze het allemaal tegelijk doen.”
Nu pas valt het de twee op dat overal in de bosjes spinnen bezig zijn met het afbreken van hun web.
“Jasper, kijk!”
Het meisje trekt haar metgezel aan de mouw en wijst naar de grond. Een lange stoet mieren haast zich dieper het bos in. Ze dragen larven, dode insecten en grassprietjes.
“Horen jullie dat?” vraagt de man.
Ze spitsen hun oren.
“Ik hoor niets”, zegt het meisje.
De man knikt.
“De vogels zijn gestopt met zingen.”
“Ik hoor wel wat anders,” merkt de jongen op, “een gerommel.”
Het meisje gilt.
Een wonderlijke verzameling van eekhoorns, dassen, reeën, herten, zwijnen, vossen en zelfs wolven komt in volle vaart hun richting aangestormd.
De man pakt zijn hond op. Alle drie drukken ze zich tegen de dichtstbijzijnde boom, terwijl links en rechts van hen de dieren voorbijsnellen.
Even later keert de rust weer en dwarrelt het stof neer.
Ze zijn nog lang niet bekomen van de schrik als een angstaanjagend geluid hen de stuipen op het lijf jaagt; het luide gejank van de hond. Hij worstelt zich los en schiet weg.
“Droepie! Hier!”
De man holt zijn hond achterna.
Het stel kijkt het dier en zijn baas na tot ze uit het oog zijn. Dan valt het pas goed op hoe doodstil het is en hoe alleen ze zijn. De jongen kijkt schichtig om zich heen en het meisje huivert.
“Jasper, misschien kunnen we beter ...”
Maar het is al te laat.