Ik tap een biertje voor een man in een uilenkostuum. Als hij teruggaat naar zijn tafel, zie ik dat hij tien centimeter boven de grond zweeft. Mijn collega Lisa maakt een Jack Daniels on the Rocks voor Ferdinand, die zijn engelenvleugels op de één of andere bizarre manier onder zijn shirt heeft weten te verstoppen. Lisa zet een glas klaar, drukt het topje van haar wijsvinger zachtjes tegen de buitenkant, en aan de binnenkant verschijnen er dan vier ijsblokjes. Het interieur van de kroeg is één en al maillots en capes in zuurstokkleuren. Ik begin me een beetje misplaatst te voelen.

De muzikale begeleiding word verzorgd door een willekeurige Classic Rock playlist op Spotify. David Lee Roth zingt dat mijn liefde tot op het bot verrot is. Ik voel me aangevallen. Ik moet denken aan Carlos, mijn ex, die de behandelingen heeft ondergaan en nu een vrachtwagen met zijn pink kan optillen. Hij zei dat hij perfect wilde zijn in een perfecte wereld. Ik niet. Ik weet waar die zin vandaan komt. Miracleman van Alan Moore. Nummer zestien. Miracleman en zijn buitenaardse kameraden nemen de wereld over nadat een grote strijd Londen in de as legt. De wereld wordt compleet, en uiteindelijk onherkenbaar, getransformeerd door middel van buitenaardse technologie, met een utopie tot gevolg. Vanuit hun toren heersen ze over de mensheid, als Goden, welwillende dictators. Tegelijkertijd wordt het gesuggereerd dat Miracleman langzaam zijn menselijkheid begint te verliezen, en dat de mensheid hem dat pad opvolgt.

Ik kan niet zeggen dat ik daar zin in heb. Ik hou van de wereld zoals hij is, met al zijn fouten en alle ellende, en ik ben van mening dat hij al genoeg is veranderd sinds de Olympus Corporatie is begonnen met hun behandelingen. En al zou ik zin hebben in zo’n lange, dure serie behandelingen, dan zouden de effecten nog altijd te onvoorspelbaar zijn, te willekeurig. Je kan namelijk niet zomaar een superkracht uitkiezen. Jouw lichaam bepaalt voor jou met welke kracht je achterblijft. Je kan een sterke telepaat worden, je kan vliegen, maar het kan ook helemaal verkeerd aflopen. Je kan misvormd raken, en dat kan dan een kratergezicht worden, maar je kan ook een vorm aannemen die in niets meer op die van een mens lijkt.

Je kan ook met elementen van beide achterblijven. Zoals Zola bijvoorbeeld. Hij is een vaste klant in deze kroeg, hoewel hij eigenlijk niet meer eten en drinken kan. Ik zie hem naar me toelopen, een wandelend hazmat pak van extra stevig rubber, waarin zijn brein en oogballen drijven in een troebele gele vloeistof. Dat is het enige dat er nog van hem over is. Maar tegelijkertijd is hij één van de krachtigste telepaten in het multiversum, en controleert hij meerdere kweeklichamen tegelijk als hij de genoegens van een normaal mens wilt kennen, van een klein kind tot een volwassen vrouw en zelfs een bejaarde man.

Zijn verzoek klinkt in mijn hoofd, dromerig, zonder stem. Een ASMR video.

“Vier bier voor mijn matties.”