‘Toe, opa, vertelt u een verhaaltje?’
Harm trekt het dekbed tot aan zijn kin en kijkt met grote ogen zijn opa aan.
Opa Jan gaat op de rand van het bed zitten.
‘En waar moet het verhaal dan over gaan, jochie? Over de giraffe met hoogtevrees? Of over de leeuw die geen bloed kan zien? Of de dolfijn…’
‘Nee, opa. Over een eh… jongen.’
‘Zo, over een jongen. En wat is zijn probleem?’
‘Hij… kan niet voetballen. Niet goed tenminste.’
‘Goed, dan doen we dat. Even denken, hoor.’
Terwijl Harm aandachtig naar opa kijkt, begint die met vertellen.

‘Er was eens een jongen, die niet goed kon voetballen. Telkens als hij de bal in het doel wilde schieten, ging hij naast. Als hij wilde passeren, werd hem de bal ontfutseld.
En als hij hard schoot, ging de bal uit.
Heel vervelend, want de jongens uit zijn klas waren allemaal supervoetballers.
De jongen, we zullen hem eh… Jan noemen, ging graag naar school.
Maar op dinsdag liep hij zo te treuzelen, dat zijn moeder op een keer zei: ‘Wat is er met jou aan de hand? Ben je ziek?.’
Jan was helemaal niet ziek. Hij had wel buikpijn. Dat kwam, omdat ze dinsdag gym hadden.
Dan moesten ze aan het eind voetballen.

Juist op die dinsdag had meester een belangrijke mededeling. Hij vertelde dat ze hard moesten trainen, want er zou over drie weken een scholentoernooi zijn. De jongens van zijn klas joelden door elkaar en boksten en zelfs de meester deed mee.
Nou, daar was Jan klaar mee.
Gelukkig had hij veel fantasie, hij kon goede smoezen bedenken. Sportkleren vergeten, geblesseerd, kapotte veters, je kent dat wel. Hij zei zelfs een keer, dat hij zijn talisman kwijt was, maar daar trapte meester niet in. Gelukkig werd hij vaak ‘opgesteld’ als invaller. Op de bank kon hij dan wegdromen in zijn favoriete boek van dat moment.

Op de dag van het toernooi was de hele klas uitgelaten. Van meester mocht Jan zijn boek meenemen, voor als hij lang op de bank moest zitten. Hij had een toffe meester.
De wedstrijden gingen heel goed, ze wonnen. Ook Jan deed zijn uiterste best toen hij moest invallen. Hij schoot hem niet één keer uit.
De tegenstanders werden steeds sterker. Uiteindelijk mocht de klas van Jan in de finale spelen. De jongens wisten: dit gaan we winnen. Ze hadden al een plek voor de wisselbeker bedacht.
Maar… ze verloren.
Stilletjes zaten ze in de bus terug naar school.
Na een poosje zei meester: ‘Jan, welk boek lees je?’
‘De brief voor de koning, mees.’
‘Zou je de jongens een beetje willen voorlezen? Ze zijn erg teleurgesteld.’
Bij de microfoon van de chauffeur mocht hij voorlezen.
Eerst onwennig, maar het werd steeds spannender.
Bij school wilde iedereen eerst het hoofdstuk uit horen, voordat ze uit de bus stapten.’

Harm moest lachen.
‘Wat een mooi verhaal, opa. Ik hou ook van lezen en van verhalen vertellen.’
‘Ik ook, jongen, ik ook.’
‘Truste, superopa.’
‘Slaap lekker, jongen.’