Vandaag drong het tot me door: ik graaide, zoals elke ochtend, de vijf eieren uit de plastieken kom naast het bed, schikte de koekenpan op het gasvuur - het linkse, het rechtse doet het al jaren niet meer - en brak de eieren één voor één in de pan. Met een houten lepel draaide ik de eieren waardoor het eigeel zich mengde met het eiwit. Daar raasde het door mijn hoofd: ‘Ik heb een menger.’

‘Een menger?’ vraagt u stilzwijgend, of misschien luidop? Ik weet niet hoe dat woord precies in mijn brein ontsproot, of waarom precies op dat moment, het landde als een mokerslag. Als een F-16 tegen een berg, nadat, seconden eerder, de piloot weesgegroetjes prevelend de schietstoel activeerde. Knalhard. Waar ik vroeger gedeisd de dagelijkse acties uitvoerde zonder een bepaald zelfbeeld te evoceren, zoals iedereen dat vredig, onbezwaard pleegt te doen, had ik het niet meer. Dat vredige. Dat onbezwaarde.

Ik begrijp als u verward opkijkt: ‘Waar heeft die het over?’ Ik schrijf dit uit de toekomst. Een begrip, een idee, dat meteen argwaan opwekt. Daarom doe ik geen poging dat toekomstding te verklaren.

De dagelijkse routine drillen ze erin, met een nanochip, ingeplant nog voor de baby de kunstvagina verlaat. Nauwkeurig geplaatst door robots, denk ik. Een eeuwenoud gebruik, zo ingeburgerd dat niemand nog vragen stelt. Je staat op, bakt je eieren, posteert ze in je mond, kauwt, slikt, je slurpt een glas groen vocht uit de kraan, kruipt in je pod en koppelt je aan. Ik zeg: ‘je koppelt’. Dat is te actief. Je ligt, en de slang zoemt naar je kop, het ploft in je, even hoor je gezuig - bij de nieuwste modellen is dat opgelost - en dan ben je er. Een proces, een routine waarbij je niet denkt. Je doet. Zonder enig besef, wat, waarom en vooral wie wat doet.

Ik heb een menger. Opnieuw. Als enige van het wereldfront. Iedereen kreeg een leven zonder cadeau.

Als de chip de menger uitschakelt, kan je vliegen, onzichtbaar zijn, telekinese, controleer je aarde en wind, water en vuur, kan je de tijd laten stilstaan en zelfs van lichaam verwisselen. Dat wel. Maar…

‘Voor de dag ermee,’ roept u ongetwijfeld. ‘Wat is die menger?’ 

Kent u een draaitafel? Waar links en rechts een platenspeler draait met in het midden een bakje met faders. Vergelijk het daarmee. Met dat bakje.

In uw hoofd zitten links en rechts uw platenspelers. Die spelen geen muziek, nee, die pompen levensplaten. En u, zoals een deejay - u bent de deejay - heeft een menger om te bepalen hoe en wanneer welke overgangen plaatsvinden. Hoe lang links speelt, tot u cuts maakt, en of u de knopjes voor de hoge tonen, de gevoelens, wegdraait. Drukt u op de bassenkiller? Weg dramatiek. Feestje? Schuif alles open.

Ik begrijp dat in de oude tijd, uw tijd, de mensen, u dus, van die menger af willen, het haten. 

En zeker, zonder menger heeft iedereen superkracht. Nogal saai.

Maar met, heeft de deejay de macht.

U kiest, deejay!