#389 Panta Rhei

Hadeke, er zitten juweeltjes tussen de inzendingen voor opdracht 389, de jouwe is er één van.

Mooie zinnen, moeilijk verhaal. Ik was niet mee met die rivier boven de bomen uit het ziekenhuisraam. Dantoch al buiten? Ergens in de bergen? 
en dan die nachtkast, dus toch binnen?

dat ligt aan mijn kort begrip natuurlijk

desondanks mooie stukken en goed gegeven (de rivier, stromen en terugkomen)

Dag Hadeke

Dit verhaal straalt in z'n eenvoud. Eg mooi opgebouwd en neergepend. Het moment waarop het personage naar het nieuwe kastje gaat beschrijf je erg mooi, we krijgen details.

Dan leest het personage de brief. Dat is een stuk en vooral het einde ervan dat je zacht en gevoelig weet uit te drukken.

De enige zin dit ik wat vind mangelen is deze: Naast het hoofdeind staat een kastje, dat vooral dienst doet als tafeltje voor de medicatie en om er het eten op te zetten. Het ziekenhuis is nieuw, het kastje oud. Die eerste zin kan je mooier maken zodat hij meer past met het geheel van je tekst.

Ik vond het erg fijn om te lezen, goede invalshoek, mooi geschreven en graag gelezen.

Johanna

Wat een bijzondere manier om een oude brief te vinden. Mooi, die link met de rivier en de titel (die ik even moest opzoeken). Twee kleinigheden:
Het detail van de hand die tot aan de kin langs het gezicht strijkt vind ik erg mooi. Maar toen ik dat zelf probeerde te doen, en me inbeeldde dat er een traan langs was gelopen, zou ik eerder bij de kin beginnen, naar boven toe. 
En 'trekken aan mijn blik voorbij' lijkt wat te afstandelijk voor wat hier gebeurt. Want wat er staat raakt je diep van binnen.
Wat mooi dat oude woorden tijdloos blijken te zijn! Met veel plezier gelezen.

Zo'n brief uit de tijd dat ook Nijntje er lag, laat maar weer zien wat in het ziekenhuis liggen oproept: Een herinnering eraan dat samen zijn en blijven niet direct vanzelfsprekend is. Ik moet ook zeggen dat ondanks de titel en de rivier ik het stromerige niet pak. En tenslotte, wat is-ie maar alleen deze patient met als enig contact een lieve verpleegster en een brief uit de jaren tachtig.

Ik las het net voor de tweede keer, de eerste keer was al even geleden. Het was een compleet andere beleving. Mijn kwartje viel gruwelijk langzaam, of ik lees er dingen in die misschien niet zo bedoeld zijn, maar hoe dan ook vind ik het nu nog veel mooier dan eerst. Knap gedaan.

Dankjewel Mespunt. Het bijzondere bij mij is dat ik echt weer even moest denken: welk verhaal is dit ook alweer? (En dan archiveer ik ze ook nog niet.)

Leuk dat je wat vertraagd reageerde.