#389 Panta Rhei
Panta Rhei
'Rustig aan. Je hebt zolang gelegen dat je lichaam moet wennen aan het rechtop zitten.'
De verpleegkundige helpt me om vanuit lig naar zit te komen.
Met een zachte zoem zakt het bed naar beneden, tot mijn voeten stevig steunen op de grond. Ik kijk naar buiten en zie over de boomtoppen heen de rivier. Het water stroomt net zo grillig door het landschap als mijn levenslijn.
'Ik laat je even alleen.'
'Is goed,' zeg ik.
De rechterkant van mijn bovenlijf doet zeer door de botbreuken die langzaam helen. Een ruggenprik dempt de pijn. Auto tegen fiets, de fietser verliest.
Naast het hoofdeind staat een kastje, dat vooral dienst doet als tafeltje voor de medicatie en om er het eten op te zetten. Het ziekenhuis is nieuw, het kastje oud.
'Verdorie,' zei de verpleegkundige gisteren, 'wiel afgebroken. Alles is nieuw hier, maar het is echt de kwaliteit van vroeger niet meer. Ik ga op zoek naar wat anders.'
Ze kwam terug met dit ladekastje. Metaal, jaren tachtig.
'Er was geen nieuwe. Deze stond in een opslaghok, maar voldoet prima.'
Vanuit mijn zittende positie zie ik vier laatjes. Op de zijkant hangt een half afgescheurd stickertje. Card, staat er op geschreven. Cardiologie, vul ik in.
Mijn gezonde arm strekt uit naar de bovenste la, mijn vingers omklemmen het koude handvat en voorzichtig open ik de metalen bak. Hij loopt stroef en is dieper dan ik had verwacht. Achterin ligt een enveloppe. Ik graai ernaar en pak hem beet.
Liefste, staat er op in grote, zwierige letters die met vulpen geschreven zijn.
Even twijfel ik, dan laat ik het papier uit de enveloppe glijden en vouw het open.
Zinnen vol warmte, liefde en verlangen trekken aan mijn blik voorbij. Ik veeg met mijn hand langs mijn wangen tot aan mijn kin, vouw de brief weer dicht en stop hem terug.
De inkt van de laatste zin is uitgelopen door een traan. Mijn traan.
Zodra je dit leest, zal het goed met je gaan en kan ik je snel weer in mijn armen sluiten, stond er.
De enveloppe leg ik terug in de la. Ik draai mijn hoofd en kijk met andere ogen naar de rivier.
Hadeke, er zitten juweeltjes…
Lid sinds
8 jaar 3 maandenRol
Hadeke, er zitten juweeltjes tussen de inzendingen voor opdracht 389, de jouwe is er één van.
Mooie zinnen, moeilijk…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Mooie zinnen, moeilijk verhaal. Ik was niet mee met die rivier boven de bomen uit het ziekenhuisraam. Dantoch al buiten? Ergens in de bergen?
en dan die nachtkast, dus toch binnen?
dat ligt aan mijn kort begrip natuurlijk
desondanks mooie stukken en goed gegeven (de rivier, stromen en terugkomen)
Dag Hadeke Dit verhaal…
Lid sinds
6 jaarRol
Dag Hadeke
Dit verhaal straalt in z'n eenvoud. Eg mooi opgebouwd en neergepend. Het moment waarop het personage naar het nieuwe kastje gaat beschrijf je erg mooi, we krijgen details.
Dan leest het personage de brief. Dat is een stuk en vooral het einde ervan dat je zacht en gevoelig weet uit te drukken.
De enige zin dit ik wat vind mangelen is deze: Naast het hoofdeind staat een kastje, dat vooral dienst doet als tafeltje voor de medicatie en om er het eten op te zetten. Het ziekenhuis is nieuw, het kastje oud. Die eerste zin kan je mooier maken zodat hij meer past met het geheel van je tekst.
Ik vond het erg fijn om te lezen, goede invalshoek, mooi geschreven en graag gelezen.
Johanna
Wat een bijzondere manier om…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Wat een bijzondere manier om een oude brief te vinden. Mooi, die link met de rivier en de titel (die ik even moest opzoeken). Twee kleinigheden:
Het detail van de hand die tot aan de kin langs het gezicht strijkt vind ik erg mooi. Maar toen ik dat zelf probeerde te doen, en me inbeeldde dat er een traan langs was gelopen, zou ik eerder bij de kin beginnen, naar boven toe.
En 'trekken aan mijn blik voorbij' lijkt wat te afstandelijk voor wat hier gebeurt. Want wat er staat raakt je diep van binnen.
Wat mooi dat oude woorden tijdloos blijken te zijn! Met veel plezier gelezen.
Zo'n brief uit de tijd dat…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Zo'n brief uit de tijd dat ook Nijntje er lag, laat maar weer zien wat in het ziekenhuis liggen oproept: Een herinnering eraan dat samen zijn en blijven niet direct vanzelfsprekend is. Ik moet ook zeggen dat ondanks de titel en de rivier ik het stromerige niet pak. En tenslotte, wat is-ie maar alleen deze patient met als enig contact een lieve verpleegster en een brief uit de jaren tachtig.
Ik las het net voor de…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Ik las het net voor de tweede keer, de eerste keer was al even geleden. Het was een compleet andere beleving. Mijn kwartje viel gruwelijk langzaam, of ik lees er dingen in die misschien niet zo bedoeld zijn, maar hoe dan ook vind ik het nu nog veel mooier dan eerst. Knap gedaan.
Dankjewel Mespunt. Het…
Lid sinds
12 jaar 2 maandenRol
Dankjewel Mespunt. Het bijzondere bij mij is dat ik echt weer even moest denken: welk verhaal is dit ook alweer? (En dan archiveer ik ze ook nog niet.)
Leuk dat je wat vertraagd reageerde.