Tja, daar vind je dus zo'n brief, weggemoffeld in een la. Onder de paperclips en post-its. Dat bureau krijgt mooi vorm in je tekst: het bestaat. En verder.. Ik voel dat je iets wilt zeggen met de verzameldrift van Bart, maar ik krijg er geen grip op.

Deze zin vind ik moeilijk: 'Mijn mond beweegt zich als van een vis.' Ik begrijp wat je bedoelt, maar het ontregelt de zaak.

De laatste alinea begin je met 'pijn voel ik, diepe pijn' en men zegt dan tegen mij altijd: show, don't tell. Hoe voelt dat dan? De laatste zin is leuk, maar tegelijk vraag ik me af: past het wel? 

En dit: ik vind het een goede tekst over een man die geen kast had om uit te komen totdat hij in de kist lag. Je tekent het plaatje keurig. Maar ik wil wel meer weten. Waren er toch hints die je had moeten oppakken, wat valt op zijn plaats? Ik denk dat ik meer tekst  meer verhaal wens nu je me dit voorproefje gegeven hebt.

Elrie, gek dat wij eenzelfde idee hebben uitgewerkt. Ik treed Sakura bij dat het verhaal wat magertjes is en de ontknoping enigszins voorspelbaar. Je zou bijvoorbeeld de twee zussen samen de brief kunnen doen ontdekken en hen in dialoog doen treden over wat ze van elkaar wisten van hun broer. Als je een herschrijf ziet zitten, wil ik hem graag lezen.

Ja, je hebt mooi materiaal te pakken, maar het heeft nog wat schaven nodig. Naar mijn gevoel maak je je het onnodig wat moeilijk. Richt je op de kamer waar de hoofdpersoon de brief vindt. Dwaal bijvoorbeeld langs wat foto's die daar hangen en die al wat hints kunnen geven. De eerste alinea kan volgens mij (bijna helemaal) weg. 

Als je 'terughakt' tot de essentie, houd je denk ik een pareltje over, niet te ingewikkeld maken.

Kortom: mooie opzet naar iets mooiers.

Dag Elrie

Het uitgangspunt van je verhaal vind ik goed gevonden, en het thema ook, de verborgen of de te verstoppen liefde. De lezer kan zich iets voorstellen van de woonst, en je beschrijft de ruimte mooi, maar het jammere is dat je wel opbouwt naar het hoogtepunt van je tekst, maar dat eens dat je dat bereikt, het wat te snel beëindigd wordt, en het is dat wat je lezer op de honger laat.

Je kan altijd wat ruimte laten voor eigen invulling door de lezer, maar in dit geval had het wel interessanter geweest om ook je eigen gevoel er wat explicieter in te smijten.

Het leest wel vlot vind ik.

Johanna

Ha Elrie, wat een mooi verhaal. Ik las andere reacties en kan me wel aansluiten bij wat meer compacten en de treurige werkelijkheid in de laatste alinea meer inhoud geven. Ik vind dat je je verhaal beeldend hebt beschreven, ik zie de volle kasten en kamers zo voor me. Het onderwerp van je verhaal vind ik ook mooi gevonden. 'Geen kast om uit te komen'. 
Aangrijpend.

Ik had al eerder willen reageren, maar beter laat dan nooit. Hoewel ik het met Hadeke eens ben dat er een pareltje in zit, vind ik dat je het jezelf in geval van twijfel altijd moeilijker moet maken en niet makkelijker. De voorbijtrekkende beelden geven naar mijn smaak te veel weg. Ik zou denk ik in de eerste alinea al iets opmerken over zijn vrijgezelle leven met wellicht nog een hint, maar subtiel. Na de derde alinea zou ik lekker uitpakken met gedeelten uit de brief en niet zuinig zijn met verlangen. En dan gewoon eindigen met:

Voor altijd de jouwe, Ronald.

Wiens achterneef dat is voegt wat mij betreft dan niet zoveel meer toe.

Uiteraard is dit slechts een voorbeeld en bedoel ik er niet mee te zeggen dat dit de beste manier is.