“Leona van der Kreakelinghe.” zeg ik, kijkend naar een envelop die is bedekt met hartjes en teddyberenstickers. “Lapzwanssekade… achttien, denk ik. Of achtenzeventig.”

“Slecht handschrift?” vraagt Nina. Ze zit op de bank een romantische Manga strip te lezen.

“Ik denk dat hij dronken was toen hij dit schreef.”

“Huis achtenzeventig is aan het einde van de straat.”

“Ik ga hem eerst lezen.” zeg ik, vals grijnzend.

“Doe maar niet, het zal wel persoonlijk zijn.” zegt ze, maar voordat ze haar zin heeft afgemaakt, heb ik de envelop al geopend. Nog meer teddyberenstickers, en een brief die is geschreven in hetzelfde soort cursieve handschrift dat ik op de basisschool heb geleerd, alleen is mijn handschrift veel duidelijker. Met moeite lees ik de tekst op.

“Een paradijs in je ogen, alleen in jouw armen ben ik gelukkig. Op mijn laagste punt kwam jij in mijn leven, als een engel uit de hemel?” Ik barst in lachen uit, een kakelend geluid dat mij als een heks doet klinken, en dat waarschijnlijk erg onplezierig is om naar te moeten luisteren.

“Wat?” zegt Nina. Ze haalt haar schouders op.

“Wat een larmoyant gezwatel.” zeg ik. Ik steek mijn vinger in mijn keel, en met diezelfde hand maak ik daarna rukbewegingen . Ik trek er een ahegao gezicht bij.

“Het is lief bedoeld. Niet iedereen is een woordsmid. Ik vind het wel wat hebben.”

“Maar het is klef.”

“Ze zijn verliefd. Bij verliefdheid komt vaak klefheid kijken.”

“Wij zijn nooit klef geweest.”

“Inderdaad niet nee.” zegt ze met een felheid waar ik eigenlijk een beetje van schrik. “Stop hem terug in de envelop, en stop hem in de brievenbus.”

“Ik ga aanbellen, en haar dan… uitlachen… denk ik...”

Ze slaakt een harde zucht en leest verder. Ik staar naar de kaft van de manga. De kaft is erg roze. Aan de sierlijke, zwierige tekenstijl te zien is het duidelijk een Shoujo manga uit de jaren zeventig. Tachtig procent roze, twintig procent wit. Schoolmeisjes. Geïdealiseerde liefde. Onschuldig. Seksloos. Puur.

Ik stop de brief terug in de envelop en ga naar buiten zonder verder nog iets tegen Nina te zeggen.

Ik toon nooit mijn gevoelens. Ze zitten altijd verborgen onder een dikke laag sarcasme, een emotionele afstand. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit tegen iemand heb gezegd dat ik van ze hou. Ik weet überhaupt niet of ik ooit wel van iemand heb gehouden, of dat ik zelfs maar liefde kan voelen. Meer dan een oppervlakkige waardering heb ik nooit gekend. Of in het geval van Nina, lust, geilheid. Ik besta niet, en andere mensen bestaan niet voor mij. Ik ben een compleet leeg omhulsel. Na al die jaren heb ik dat eindelijk door.

Ik stop de brief bij Leona in de brievenbus. Ik zou kunnen zeggen dat ik naar huis toe loop, maar het is meer een soort wezenloos zweven. Mijn omhulsel brengt mij naar huis, maar er zit niets in.

Het is de mooiste, puurste emotie, en ik heb het nooit gevoeld.

Ik sta bij de voordeur. Met een trillende hand probeer ik de sleutel in het slot te stoppen.