Artemis dwaalde rusteloos door de gangen. Al maanden verbood Zeus iedereen om naar buiten te gaan. Aanvankelijk hadden de goden zich onaantastbaar geacht voor het virus. Dat mensen ziek werden, was normaal. Maar dat ook zij zelf getroffen zouden worden, was ondenkbaar. Hun gevoel van onsterfelijkheid veranderde nadat Hermes zich op een dag zwaar hijgend in een fauteuil liet zakken. Hij kwam net terug van een van zijn reizen en had nauwelijks adem om zijn verhaal te vertellen. Zeus zette meteen wachters voor de kamerdeur en verzegelde de paleisdeuren.

Vanuit een raam staarde Artemis mistroostig naar het landschap. Haar grijze ogen volgden een vogel die in het dal rondcirkelde. Ze benijdde haar broer. Overdag verkeerde hij in druk overleg met Asclepius. Een medicijn hadden ze nog niet, maar ze hadden tenminste een doel. En ’s avonds vond hij rust in zijn muziek. Artemis daarentegen was afgesneden van alles wat haar tot rust bracht: het zachte ruisen van de bladeren, het gorgelen van het beekje, het koele mos dat haar ogen kalmeerde.

'Artemis!'

Artemis maakte een hoofdbuiginkje voor Hera. Net diep genoeg om niet onbeleefd te zijn.

'Sta daar niet zo te staan! In de keuken kunnen ze nog wel hulp gebruiken.' Artemis zuchtte en wierp een laatste blik uit het raam. Afdalen naar die broeierige ruimte zonder daglicht was wel het laatste wat ze wilde. Maar Hera tegenspreken was onmogelijk. Futloos streken haar vingers over de pijlenkoker waar ze maar geen afscheid van kon nemen, hoewel die volstrekt nutteloos was in het paleis.

'Ja mevrouw.'

Toen Artemis de keuken binnenkwam, inspecteerde Hestia net een grote amfoor waar nectar in had gezeten. Ze keek geschrokken op toen Artemis op haar toestapte.

'Kind toch! Waar kom jij plots vandaan?' Artemis was blij dat haar tred nog even geruisloos was als altijd. Haar kuitspieren leden onder het gebrek aan lichaamsbeweging en het eelt aan haar vinger was te zacht geworden. Ze vroeg zich af hoe lang haar lichaam nodig had om te herstellen, eens ze weer naar het woud mocht.

Een andere gedaante verscheen om de hoek.

'Oh Artemis, wat brengt jou hier?' Artemis glimlachte naar Demeter. Ze liet zich de warme omhelzing welgevallen en snoof de vertrouwde geur van vers gemaaid gras op. Met Demeter kon ze beter opschieten dan met Hera of Hestia die al hun energie op het huishouden richtten. Demeter keek haar onderzoekend aan en reikte toen de snoeischaar aan.

'We redden het wel. Ga jij naar de serre? Breng wat kruiden mee als je terugkomt.'

_{^{(lichtjes aangepast n.a.v. feedback)}}