Vrijdagmiddag, eindelijk vrij. Ik smeet mijn schooltas in de gang en liep de woonkamer binnen, waar moeder aan de thee zat. Haar kritische blik viel op mijn broek, waarop een vervelende griet uit de klas een lelijke tekening had gemaakt. Ja, ik wist het, ik liep hiermee voor schut.

‘Ik heb een nieuwe spijkerbroek nodig. Mag ik dertig euro?’

‘Het geld groeit niet op mijn rug. Zoek maar een baantje.’

Woest rende ik de  trap op. Ik kreeg ook nooit iets! Ik smeet de deur van mijn kamer met een klap dicht. Een baantje, hoe? Ik had het uiterlijk van een kind. Slungelbenen en erwtjes op een plankje. Kritisch bekeek ik mijzelf in de spiegel.

In de la van het dressoir lagen behaatjes, gekregen van het overbuurmeisje, te wachten om gevuld te worden. Ik trok de lade open en pakte de kanten lingerie. Even passen. Het was geen gezicht. Ik greep een paar sokken uit de lade en propte ze erin. Zo, dat stond beter. Als ik mijn trui er overheen deed, leek het net of ik borsten had. Ik voegde de daad bij het woord en bewonderde mijn volle borstpartij in de spiegel. Ik leek een stuk volwassener. Zo kon ik het wel proberen. Bij de supermarkt hadden ze vast werk.

In mijn kledingkast vond ik een geschikte outfit voor een sollicitatiegesprek. Ik pikte moeders lipstift, maakte mijzelf op en bekeek goedkeurend mijn spiegelbeeld. Wie liet zo’n geweldige meid lopen? Die wilde je toch gelijk achter de kassa?

Op mijn fiets reed ik naar de supermarkt in de nieuwe wijk. Opgelaten liep ik door de winkelpaden en had geen idee wie ik moest aanspreken voor een baantje. Een oudere man vulde de vakken met producten. Zou hij de baas zijn?

‘Meneer, ik zoek werk. Heeft u een baantje voor mij?’

Onverstoorbaar schoof hij de pakken koffie recht en draaide zich daarna om. Hij bekeek mij van top tot teen en ik voelde mijn wangen gloeien.

‘Jij bent toch dat meisie van Ann?’ Hij grinnikte. ‘Ik ken je nog van toen je een kleuter was. Je lijkt sprekend op je moeder.’

Oef, hij kende mij. Dat was goed, al had ik geen idee wie hij was.

‘Mijn moeder heet inderdaad Ann en ik heet Marion. Heeft u werk voor mij? Het maakt niet uit wat ik moet doen,’ ratelde ik. Ik had geen idee wat je moest zeggen bij een sollicitatiegesprek. Snel wierp ik een blik op mijn volle boezem. Zaten de sokken nog op hun plaats? Ik had het niet gecontroleerd na het fietsen. Gerustgesteld keek ik de man weer aan. Die schudde met zijn hoofd.

‘Kom over een jaartje maar terug. Je bent nog te jong om te werken.’

Te jong! Ik voelde mij vernederd en klemde mijn kaken op elkaar. Ik wist niet hoe snel ik de winkel uit moest komen. Te jong, belachelijk! Ik kon prima werken.

Boos smeet ik mijn fiets in de schuur. Mijn eerste sollicitatiegesprek was geen succes geweest.