‘Ik doe het niet’, zegt Anna.
Zelfverzekerd kijkt ze de jonge vrouw in het witte uniform aan. Waarom blijft ze toch zo aandringen? Was het al niet genoeg, dat ze hier drie weken geleden naar toe is verhuisd? Weg uit haar vertrouwde omgeving, het huis waar ze met Ruud zoveel jaren had gewoond. Mijmerend kijkt ze naar buiten, naar de bomen in het park, de eerste sneeuwklokjes, de bloeiende forsythia.
‘Er zijn mensen, die net als u, nog heel goed bij de tijd zijn. Mevrouw Rensen heeft naar u gevraagd.’ Ruw worden de gedachten van Anna verstoord.
‘Ik heb geen zin om tussen al die oude mensen te gaan zitten. Daar hoor ik niet bij. Ik voel me fit en dat ik af en toe mijn evenwicht verlies, mag geen naam hebben. Daarom hoef ik toch niet bij al die bejaarden te zijn? Al dat geklets over ziektes en kwaaltjes. Bah, je zou er nog ellendiger vandaan komen dan je er heen ging.’
‘U moet het dan zelf maar weten, u zult zien dat het allemaal meevalt. Zal ik uw koffie hier neerzetten? Wilt u er een stroopwafel of een pindakoekje bij? Een stroopwafel, prima.’

Weer alleen heeft Anna tijd genoeg om verder te mijmeren, maar ze denkt niet meer aan vroeger. De woorden van dat meisje blijven haken. Zou die mevrouw, echt naar haar hebben gevraagd? Ze had haar eergisteren gezien in de tuin. Toen maakten ze een praatje, gezellig wel. Hm, maar één zwaluw maakt nog geen zomer. De rest van die bejaarden zijn vast ouwe zeurpieten, die niet kunnen stoppen met kakelen over hun kwalen en hun kleinkinderen.
Terwijl ze haar tanden in de goudgele stroopwafel zet, neemt ze zich voor om na koffietijd even een rondje te gaan lopen. Ja, dat gaat ze doen, wie weet komt ze mevrouw Rensen tegen. Met een glimlach geniet ze van haar koffie.

Op haar vaste plek bij het raam wacht Anna de volgende dag op de koffieronde. Ze is vroeg. Gisteren is ze haar niet tegengekomen. Wel sprak ze een man, Hans heet hij. Hij was aardig, dacht dat ze achtenzeventig was. Het was wel doorzichtig, maar hij had vrolijke ogen.
Zacht wordt er geklopt. Wat vroeg! Na haar: ’Ja,’ gaat de deur langzaam open. Geen koffie, maar mevrouw Rensen. Ze loopt met haar rollator de kamer binnen.
‘Anna is het, toch?’
‘Ja zeker, mevrouw Rensen, gezellig, komt u hier koffiedrinken?’
‘Ik heet Trudy, hoor. Nee, ik wil vragen of je met me mee gaat, dan kunnen we samen in de zaal koffiedrinken.’
‘Eh, je overvalt me een beetje.’
‘Dat snap ik, je bent hier nog maar pas. Ik zit bij een leuk groepje, hoor. We gaan ook wel eens met elkaar ergens naar toe, want we hebben een bucketlist. Ik denk dat het wat voor je is.’
Dat klinkt goed, zelf heeft ze nog genoeg plannen.
‘Ik doe het,’ zegt Anna dapper en pakt haar wandelstok.
Voor alles is er een eerste keer.