"Spijz’ en drenk ons met ’t goed, van Uwe milde hand verkregen..." dringt haar gebed vaag tot mijn rondspringende gedachten door. Ik open mijn ogen en zie hoe zij net als ik haar handen ontvouwt. Ze pakt uit het blauwe mandje de goedkope aardbeienjam en smeert die op haar boterham. Ik ga voor hagelslag. We zitten aan de lange tafel met vreemden, ieder met zijn eigen zorgen. Het is de derde dag dat ik tegenover het meisje met de nette, donkergroene rok zit. Ze is mijn houvast in de onbekende omgeving hier. Al ken ik haar nauwelijks.  
              "Misschien vind je het een gekke vraag, maar uit pure nieuwsgierigheid: heb je ooit een broek gedragen?" zet ik onhandig ons gesprek voort. 
              Ze lacht. "Nee, nog nooit." Een moment denkt ze na. "Nouja, weleens met gymles op school. En een regenbroek. Verder nooit."
              Ik steek een hap boterham-met-hagelslag in mijn mond en vraag me af wat ze van mij denkt. Ik en mijn recalcitrante tafelbuurvrouw zijn de enigen hier die broeken dragen. Vandaag koos ik een wat alternatieve broek met licht uitlopende pijp. Had ik een jurk uit de kast moeten trekken voor de gelegenheid? 
              Ik vraag: "hoe oud ben je eigenlijk?" Ze lijkt me piepjong. 
              "Eenentwintig." Ze ziet me direct daarna naar haar trouwring kijken en zegt, treurig: "tsja, nu kan ik nooit meer terug, he?" Ik denk aan ons gesprek van gisteren. Ze worstelt. "Wat ik aan mijn man en de Heere beloofd heb, mag ik niet breken." 
              De buurvrouw met de grotere mond dan ik zegt: "je zit vast, je moet uit dat milieu! Zet al die regels toch aan de kant! Dit is toch geen vrijheid? Wil God dit echt van je?"
              Ik zwijg. Denk aan mijn eigen jeugd, bijna tegengesteld aan die van de overbuurvrouw. Veel te foute vriendjes, veel te korte rokjes en feestjes met veel te veel alcohol en soms drugs schieten door mijn gedachten. Niemand vond daar wat van. "In de buitenwereld zijn mensen niet perse vrijer," mompel ik zacht. Ik verlang soms naar de geborgenheid van haar geloof, haar huwelijk. 

"Wie wil er met ons danken?" vraagt de maaltijdbegeleidster van vandaag als ieder uitgegeten is. Ik duik weg achter mijn buurvrouw. Mijn eigen aarzelende, zoekende gebeden durf ik hier niet hardop te uiten. Mijn overbuurvrouw begint zelfverzekerd de woorden mee te prevelen die ook voor mij na deze paar weken vertrouwd en rustgevend beginnen te klinken. "...Doch geef, dat onze ziele niet aan dit vergank'lijk leven kleev', maar alles doe, wat Gij gebiedt, en eind'lijk eeuwig bij U leev'!"

Dankje! De setting heb ik bewust wat vaag gehouden, omdat ik het niet uit wilde leggen. Ik heb zelf weleens hulp gevraagd in een soort christelijk "rustoord". Dat had ik in gedachten. Ik heb er even dagen ipv weken van gemaakt. Wilde inderdaad die tegenstelling verkennen. Ik zie mensen zowel in als uit dit soort omgevingen gaan en allebei claimen dat het is om vrijheid te vinden.  

Dank je! 

Dankje Annetteke! Het is geen deel van een groter verhaal, maar dat zou ik er wel van kunnen maken. 

Dank, mespunt!

Ik heb een inkijkje gekregen in een wereld die mij vreemd was, en waar ik eigenlijk veel meer mooie kanten in zag dan doorgaans wordt beschreven. Maar ook een paar waarmee ik worstelde. Ik zal eens kijken wat ik er verder nog uit kan halen.