Hoi Maria, dat toetje is inderdaad een behoorlijke verrassing. Ik vind het erg goed gevonden en in die zin graag gelezen. Ik hou wel van dit soort verhalen.
Waar ik op haak is dat er twee gegevens door elkaar lopen: het vinden van de verrassing en de vergiftiging. Die verrassing is de aanleiding van het etentje, dat snap ik, maar het had ook gewoon een etentje met een aantal vrienden kunnen zijn.

Ik kan er de vinger niet opleggen, de laatste alinea komt mij wat te abrupt. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar ik ga het proberen. 
Het verhaal moet mij laten zien wat er is gebeurd. Ik ben een liefhebber van misdaadverhalen. Ik zie al dat het toetje van de ik-persoon iets te maken heeft met het overlijden van Stef. Met het noemen van de relatie die Helen eerst had met Stef in het begin van het verhaal, verklaart dan waarom de ik-persoon het zo vreemd vond dat Stef vreemd naar hem keek. Nu wordt het allemaal nog vlug even uitgelegd in de laatste alinea en geef je mij geen kans het zelf uit te dokteren.

Die laatste zin zou ik weglaten. Het leest na de zin ervoor vreemd. Bovendien, dat Helen de ik-persoon na Stef tegenkwam lijkt me duidelijk. 

Voor mij blijven er genoeg vragen over, maar ik ben dan ook geen ervaren detectivelezer en misschien denk ik wel gewoon te moeilijk. Alles te weten maakt trouwens ook niet gelukkig. Ik vond het een leuk en boeiend verhaal om te lezen. Hazelnootmousse mag aan elkaar geschreven worden.

Hoi Maria, 

Ik weet niet of ik het erg jammer of juist heel slim vind dat je in de titel al aangeeft (of in ieder geval erg sterk hint) dat er een moord wordt gepleegd. Aan de ene kant maak je de lezer zo lekker voor een whodunnit, aan de andere kant is het ook leuk in de sfeer te komen en dan als lezer op een bepaald moment zelf op te merken dat er iets niet klopt. Ik zie dus niet per se een goed of fout, maar ik zeg het wel even, zodat je dat voor eventuele volgende verhalen mee kan nemen. 

Dan, inhoudelijk:

De eerste zinnen zijn hele mooie sfeermakers! De laatste zin van de eerste alinea is (wederom) een zin die ik als coach op twee manieren kan beoordelen: als een goede sfeermaker: (er komt een whodunnit aan) of als een zin die net iets te weinig zegt, omdat je op dat moment waarop je personage dat ongemak voelt niet zegt waar dat ongemak vandaan komt. Een onderbuikgevoel mag je gerust gebruiken, maar dan helpt het wel om een mogelijke aanleiding te geven (al is het maar een detail zoals een symbolische tocht die kippenvel oplevert).
Ook hier: er is geen goed of fout. 

Ik ben hier nu in de herhaling aan het vallen over goed en fout, en dat komt misschien wat mopperig over. Maar ik moet zeggen dat het verhaal heel prettig leest! Als je een fijne sfeer wil scheppen doe je dat prima, moet het wat duisterder worden dan maak je die omschakeling erg makkelijk en mooi. 

Dit is een erg mooi voorbeeld:

Ongemerkt schuif ik mijn hazelnootmousse op zijn nog bijna volle bord.
Ook weer opgelost. Brrr.

Brr... Het gaat hier natuurlijk over een gerecht wat niet gewaardeerd wordt, maar het is een hele mooie subtiele hint naar de schakeling van toon. 

Mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine

 

Dankjewel MF, maar het zijn volgens mij vooral irrelevante vragen die me bezighouden. Bedroog Heleen Stef met je hp? Hoe kan hij dat nou niet geweten hebben? Waarom heeft ze hem niet eerder over haar relatie met Stef verteld? Hoe kan iemand na al die jaren nog zo jaloers zijn en dat blijkbaar al die tijd verborgen hebben? Hoe kan het dat niemand aan tafel iets heeft gemerkt? Wat als het servet niet gevallen was? Hoe kan het Stef niet zijn opgevallen dat hij ineens twee porties hazelnootmousse op zijn bord had liggen? Je ziet, ik ben gewoon heel goed in dingen helemaal kapot analyseren.

M.F., omdat je als vrouwelijk schrijfster in een mannelijk personage kruipt, had ik eerst wat moeite om het plot te volgen. Bij een tweede lezing was dat probleem opgelost, ook al is het niet zo evident dat het om een vrouw-man relatie gaat. Verder heb je een zeer originele manier bedacht met deze  l'arroseur arrosé  toestand waarbij de dader slachtoffer wordt van zijn eigen snode plan. Knap!

Helaas Maria, ik kom er niet uit. Ik mis hier en daar wie wat zegt. En als ik denk het te weten, vind ik de informatie misleidend. Waarom bijvoorbeeld schrijf je:‘Ja, maar hij was zo ontzettend jaloers. En hij kon echt haatdragend zijn, hij vergat nooit iets wat hem was aangedaan.’ Dit slaat op het slachtoffer, terwijl zoiets beter past bij de dader.

Ik vind het niet juist dat twee artsen in Jip en Janneke-taal converseren over moordlustige patiënten.

Vind je opdienen niet mooier klinken dan uitserveren.

Hoi MF,

Leuk geschreven, meteen wat wijnkennis opgedaan met het zoeken naar fonkelen in relatie tot wijn.

Ik haperde bij: De gebraden eendenborst in pruimensaus smaakt tongstrelend. tongstrelend zegt iets over de smaak volgens mij, dus dit leest dubbelop.

Ik lees dat Stef zijn jeugdvriend wilde vergiftigen omdat Heleen hem een kunstje geflikt heeft vroeger. Ik snap dan niet dat hij zittend naast het beoogde slachtoffer niet wat beter oplet met wat hij zelf eet of het vreemd vind dat het beoogd slachtoffer zijn toetje op heeft maar niet doodgaat.

Ook maakt hij zich wel erg verdacht als het was gelukt, gezien het verleden van hem en Heleen. Als psychiater zijnde mag het wel wat doortrapter van mij.

A.

Door de blik van Anton denk ik nu te weten hoe de steel in de vork zit.

always a pleasure

Nooit geweten dat die prachtige schittering, vlak voordat ik het glas leeggoot, een naam had!

Dankjewel MF, maar het was niet mijn bedoeling om je het idee te geven dat al die vragen beantwoord moeten worden. Ik hou van vragen, antwoorden zijn overrated.

Knap om een whodunnit in 400 woorden te schrijven! Ik heb ongeveer dezelfde vragen als mespunt, en vind het verhaal niet 100% overtuigend. Waarschijnlijk komt dat doordat ik geen doorgewinterde lezer van misdaadverhalen ben. Ik heb jouw verhaal in ieder geval wel met plezier en interesse gelezen.

Spannend verhaal en een leuk idee, maar voor mij als detectiveliefhebber toch onbevredigend.
Er is een wet voor misdaadschrijvers dat als iemand in hoofdstuk zoveel wordt doodgeschoten, het pistool in het eerste hoofdstuk al langskomt.
De informatie uit de laatste paragraaf had mijns inziens door de tekst verweven moeten worden om de lezer wat aanwijzingen te geven.
De vallende servet is te toevallig. Beter zou het zijn dat deze (of iets anders) valt omdat Stef 'per ongeluk' die van tafel stoot.
Dat Stef op een heel belangrijk moment zijn plek verlaat (hij zou toch graag zeker willen weten dat het moordwapen zijn werk doet) is vreemd; er moet echt een noodzaak zijn, bijvoorbeeld om zo snel mogelijk belangrijk bewijsmateriaal (leeg flesje?) weg te gooien.
Ik hoop dat je verder werkt aan dit verhaal, want ik vind het idee echt leuk.

MF, miste je verhaal. Ben het eens met het potentieel om dit verder uit te werken. 400 is soms veel te weinig. GG!